Biografia Lizard historia, o zespole

Grupa powstała w 1990 roku w Bielsku. Początkowo skupiła się na tworzeniu materiału, nagrywaniu demówek oraz koncertowaniu, by oswoić ze sobą publiczność. Z ważniejszych wymienić należy występ w Lyonie (1992) oraz Festiwalu Rocka Progresywnego w Warszawie (1996).

W 1996 roku, formacja w składzie - Damian Bydliński (wokal), Andrzej Jańsza (klawisze), Mariusz Szulakowski (instrumenty perkusyjne), Janusz Tanistra (gitara basowa) oraz Mirosław Worek (gitary) - zawarła umowę z Ars Mundi, czego pokłosiem było wydanie niedługo potem ich debiutanckiej płyty – albumu koncepcyjnego – „W galerii czasu” z cudowną suitą „W krainie szmaragdowego jaszczura”. Teksty dotykały spraw egzystencjalnych, muzyka natomiast prezentowała znakomitą fuzję klasyki, rocka i elementów jazzu. Wydawnictwo zebrało entuzjastyczne recenzje, a sami członkowie grupy do dziś nie żałują, że pierwszy krążek ujrzał światło dzienne dopiero po sześciu latach istnienia formacji. Mogli bowiem wszystko wycyzelować, dopracować z niemal aptekarską dokładnością.

W następnym roku zagrali w formie supportu, najpierw przed formacją – Emerson, Lake & Palmer, a potem – zespołem Porcupine Tree.

Pod koniec 1999 roku swoją premierę miała koncertowa płyta grupy – „Noc żywych jaszczurów”. Jako ciekawostkę – muzycy zaprezentowali w sumie cztery covery – jeden UK i trzy King Crimson.

W 2003 roku Lizard podpisał kontrakt z Metal Mind Productions, czego bezpośrednim efektem była reedycja dwóch krążków, poszerzonych teraz o koncertowe i studyjne bonusy.

Rok później do rąk fanów trafił drugi longplay „Psychopuls”, wracający ponownie do konwencji płyty koncepcyjnej, a w 2005 roku ukazał się trzeci studyjny krążek Lizarda – „Tales From The Artichoke Wood”.

Ich dyskografię zamyka świetnie wyprodukowane wydawnictwo „Spam”, uważane przez wielu za swoiste Opus Magnum formacji. W warstwie brzmieniowej postawili na ostre riffy gitarowe, ciekawą grę skrzypiec i cudowne pasaże klawiszowe. Całość okraszają filozoficzne teksty. Choć płytą tą Lizard Ameryki nie odkrył – krążek podobał się głównie za silne asocjacje z klasycznym rockiem dekady lat 70., momentami przywodził na myśl klimat Pink Floyd.

Znani są z perfekcyjnie przygotowanych performance’ów scenicznych – to nie tyko koncert, to również grafika, obrazy, zdjęcia oraz gra świateł. Czyli wszystko, co potrzeba, by przed publicznością oddać specyfikę muzyki rocka progresywnego.