Życiorys Groniec Katarzyna ( Katarzyna Groniec) biografia

Katarzyna Groniec to polska piosenkarka i aktorka urodzona 22 lutego 1972 w Zabrzu. Uczęszczała do szkoły podstawowej w Gliwicach. W wieku 16 lat wystąpiła na Festiwalu Młodych Talentów w Poznaniu. Mimo dużego zdenerwowania, zdołała zachwycić jury i otrzymać główną nagrodę.

W trzeciej klasie liceum przerwała naukę i skupiła się na przygotowaniach do musicalu "Metro" Janusza Józefowicza, w którym powierzono jej postać Anki. Jej bohaterka była zagubioną i nieco nieśmiałą dziewczyną. Katarzyna mocno utożsamiała się wówczas z tą postacią. Wspomagał ją wówczas - również debiutujący - Piotr Hajduk, z którym w międzyczasie zaczęła spotykać się prywatnie. 

16 kwietnia 1992 roku musical "Metro" miał premierę na Broadwayu. Został mocno skrytykowany przez znanego amerykańskiego recenzenta Franka Richa. Zarzucił on twórcom brak oryginalności i słabą reżyserię. Zakpił również z obsady "Metra" pisząc, że może ją zaprosić na hamburgery. Józefowicz, Katarzyna Groniec i kilku innych członków zespołu udali się więc do Richa ze zwykłymi kotletami i zostawili je dla niego w portierni. W Polsce musical "Metro" został o wiele lepiej przyjęty i należy do ścisłej czołówki najsłynniejszych polskich produkcji teatralnych. 

Katarzyna związała się z prowadzonym przez Janusza Stokłosę i Janusza Józefowicza teatrem Studio Buffo. W trakcie festiwalu w Opolu premierę miał kolejny spektakl z jej udziałem - "Do grającej szafy grosik wrzuć". Zaledwie sześć tygodni wcześniej urodziła się jej córka Marianna. Jej ojcem jest znany aktor i reżyser Olaf Lubaszenko (był on również przez pewien czas mężem Katarzyny). Następnie przyszły role w takich przedstawieniach, jak "Brel", "Grosik 2", "Obok nas" i "Tyle miłości". Odpowiedzialny za większość jej spektakli Józefowicz był znany z tego, że bywał niezwykle surowy i niezbyt miły dla aktorów, jednak Katarzynie odpowiadało takie nastawienie do pracy. 

W 1997 roku rozstała się w końcu ze Studiem Buffo, ale miało to miejsce ze względu na obawy, że do końca życia będzie kojarzona wyłącznie z jednym teatrem. Postanowiła spróbować sił na Festiwalu Piosenki Aktorskiej, gdzie wykonała "Zdemaskowanie piosenki" Hemara i "Amsterdam" Brela. Przyznano jej wówczas Grand Prix oraz Nagrodę Dziennikarzy. Zwłaszcza to drugie wyróżnienie ucieszyło Katarzynę. Była tak szczęśliwa, że zapomniała odebrać nagrodę główną za występ. Dopiero dwa dni później zadzwoniono do niej i przypomniano o czekającym na nią samochodzie. 

Po sukcesie na tym festiwalu rozpoczęła współpracę z warszawskim Teatrem Ateneum im. Stefana Jaracza. To właśnie tam wcieliła się w postać legendarnej Edith Piaf w przedstawieniu zatytułowanym "3 x Piaf". Katarzynie bardzo przypadła ona do gustu, chociaż podkreśla, że - mimo wielkiego szacunku dla jej twórczości - nie życzyłaby sobie tak dramatycznego życia, jakie miała słynna francuska artystka. 

Pod koniec lat 90. poznała Grzegorza Ciechowskiego, który zaproponował jej pomoc w wyprodukowaniu debiutanckiej płyty solowej. Ich współpraca trwała blisko dwa lata. Było to spowodowane napiętym terminarzem Ciechowskiego, który w międzyczasie zdążył m.in. nagrać ze Republiką album "Masakra" i promował go na koncertach. Katarzyna Groniec nie zdołała zbyt dobrze poznać tego artysty, co momentami wprawiało ją w zakłopotanie. Pewnego razu zadzwoniła do Ciechowskiego i przedstawiła mu swoje propozycje zmian w napisanych przez niego utworach. Nie wiedziała jednak, że nie znosił on powracania do swoich gotowych piosenek, które zawsze uważał za skończone i nigdy nie podobały mu się próby jakichkolwiek poprawek - zwłaszcza innych autorów. Na telefoniczne sugestie Katarzyny Groniec odpowiedział więc jedynie wiele znaczącą ciszą.

Płyta "Mężczyźni" ukazała się 9 października 2000 roku. Promowały ją single "Dzięki za miłość", "Koi, rani" oraz "Tango z pistoletem". Na szczególną uwagę zasłużyły też utwory "Gdybyś mnie kochał..." (do słów Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego) i "Mężczyźni, którym... (na podstawie Wiktora Woroszylskiego). 

Dwa lata później w sklepach pojawił się krążek "Poste restante". Został on wyprodukowany przez Krzysztofa Herdzina. Pochodzą z niego dwa single: "Bez księżyca" oraz "Libertango" (autorstwa Astora Piazzolli). Na "Poste restante" znalazły się też klasyczne piosenki Marleny Dietrich i Edith Piaf . 

Następnie Katarzyna Groniec podjęła współpracę ze związanym z wrocławską Akademią Muzyczną Piotrem Dziubkiem. Był on odpowiedzialny za nagranie jej trzeciej płyty, która została zatytułowana "Emigrantka". Główną inspiracją Katarzyny Groniec stanowiły wówczas piosenki przedwojennego kabaretu berlińskiego i twórczość Kurta Weilla oraz Petera Kreudera. Tytułowy utwór został wybrany jako pierwszy singel. Płytę promowała też piosenka "List do wroga". W 2007 roku Dziubek wyprodukował czwarty album w dorobku Katarzyny - "Przypadki". Tym razem artystka wykorzystała na jego potrzeby Dekalog. Pochodziły z niego takie utwory jak "Będę z tobą" i "Poniedziałek". 

Rok później zdecydowała się wydać pierwszą płytę koncertową. Album "Na żywo" został zarejestrowany 10 lutego 2008 roku w Filharmonii Szczecińskiej. Co ciekawe, Katarzyna najczęściej występuje na boso lub w skarpetkach. Uważa, że dzięki temu czuje się na scenie pewniej i jest jej po prostu wygodniej. Na jesień 2009 roku zaplanowana została premiera kolejnej płyty - "Listy Julii". 

Groniec z całą pewnością jest artystką, której zależy na szacunku. Nigdy nie wystąpiłaby w spektaklu z powodu oferowanych pieniędzy i nie zamierza wydawać płyty jedynie dla zysku finansowego. Twierdzi, że nie miałoby to zbyt wiele wspólnego ze sztuką i nie potrafiłaby pogodzić się z faktem, że sprzedała swoje ideały. Inspirują ją wykonawcy, którzy potrafią połączyć śpiew z innymi formami sztuki. Duży wpływ miała na nią twórczość Davida Bowiego i włoskiej piosenkarki Milvy. 

W 2007 roku Kasia została uhonorowana statuetką "Prometeusza", która przyznawana jest najbardziej kreatywnym artystom. W kwietniu 2008 roku doceniono jej osiągnięcia związane z piosenką aktorską - dostała wówczas dyplom mistrzostwa im. Aleksandra Bardiniego.

Laureatka głównej nagrody Festiwalu Młodych Talentów w Poznaniu (1988); debiutowała rolą Anki w musicalu „Metro” w Teatrze Dramatycznym (1991). W 1997 roku na Festiwalu Piosenki Aktorskiej zdobyła Grand Prix i Nagrodę Dziennikarzy, gdzie zaśpiewała „Zdemaskowanie piosenki” Hemara oraz „Amsterdam” Brela. 

Katarzyna Groniec została uhonorowana ogólnopolską nagrodą-statuetką „Prometeusza” w 2007 roku, w dowód uznania odwagi tworzenia i kreatywności artystycznej. 

W kwietniu 2008 roku Katarzyna Groniec otrzymała dyplom mistrzostwa im. Aleksandra Bardiniego -za wybitne osiągnięcia artystyczne w dziedzinie piosenki aktorskiej. 

Brała udział w spektaklach muzycznych na deskach wielu Teatrów w Polsce. Do najwaSniejszych zaliczyć moSna przedstawienia: 

• Nie opuszczaj mnie… -Piosenki Jacques`a Brela -1994-01-07 – Janusz Józefowicz, Teatr Studio Buffo
• Trzy razy Piaf -2000-01-08 -Barciś Artur -Teatr Ateneum im. Jaracza 
• Piotruś Pan -Barrie James Matthew -2000-02-27 -Janusz Józefowicz Teatr Muzyczny "Roma"
• Opera za trzy grosze -Brecht Bertolt -2002-10-24 -Kościelniak Wojciech, Teatr Muzyczny-Operetka Wrocławska
• Cohen -2002-11-24 -Zaleski Krzysztof -Teatr Muzyczny "Roma" 
• Mandarynki i pomarańcze -2003-03-15 -Wojciech Kościelniak Teatr Muzyczny -Operetka Wrocławska
• Tango Operita: Szare kwiaty – 2006-01-13 – Roman Kołakowski, reżyseria Jarosław Staniek – Teatr Syrena w Warszawie 

Najważniejsze role telewizyjne: 

• Wrota Europy – Niewidoma – 1999 -Wójcik Jerzy
• Przybysz z Narbony -Stryjkowski Julian -Beatriz Sona Daniela 1997-04-21 – Teatr TV
• Kram z piosenkami -Schiller Leon -1997-12-29 – Teatr TV 
• Wieczory i poranki – Paweł Mossakowski – Monika -1998-02-02 – Teatr TV 

Na rynku płytowym debiutowała albumem zatytułowanym „MęSczyźni” (2000), którego producentem był Grzegorz Ciechowski, odpowiedzialny równieS za większość tekstów, muzykę i aranSacje. 

Groniec zaśpiewała takSe kilka utworów poetyckich m.in. Asji Łamituginy, Wiktora Woroszylskiego, Konstantego I. Gałczyńskiego oraz Marka Grechuty. Pierwszy singiel promujący ten album nosił tytuł „Dzięki za miłość”. W 2002 roku wydała płytę „Poste restante”, w 2004 r. – dwupłytowy album „Emigrantka”, w 2007 roku „Przypadki”, a we wrześniu 2008 roku pierwszą płytę koncertową „Na Żywo”.