Biografia Mogwai historia, o zespole

W 1996 roku podczas rockowego koncertu w jednym z klubów w Glasgow początkujący gitarzysta Stuart Braithwaite poznał basistę Dominika Aitchisona. Na fali popularności niezależnych zespołów ze Szkocji postanowili założyć własną grupę, w której mogliby realizować swoje muzyczne ambicje. Wkrótce do tej dwójki dołączyli perkusista Martin Bulloch i gitarzysta John Cumings. Lider zespołu – Braithwaite od początku miał sprecyzowane plany muzyczne, które starał się realizować w studio nagraniowym – stąd gros nagrań pochodzących z pierwszych dwóch lat działalności Mogwai (ukazały się one na składance Ten Rapid wydanej w 1997 roku). Już wtedy zespół wypracował charakterystyczne brzmienie oparte na doświadczeniach zarówno grup postrockowych jak i grających ambient (można także doszukać się wpływów punkowych a nawet hardrockowych). W rezultacie powstawały hałaśliwe utwory z agresywną grą gitar, jak i spokojne ballady. Niespotykane wcześniej aranżacje oraz ograniczenie roli śpiewu do minimum (do dziś zespół de facto nie ma wokalisty) zadecydowały o niepowtarzalności brzmienia Mogwai.

Po sukcesie pierwszych nagrań do muzykującej czwórki dołączył Brendan O’Hare i jako kwintet Mogwai zabrało się do nagrywania debiutanckiego albumu – Young Team. Sesja nagraniowa była dla niedoświadczonych jeszcze artystów piekłem, chociaż sam longplay został niedługo po premierze obwołany jednym z najważniejszych albumów lat 90., a Mogwai czołowym brytyjskim zespołem alternatywnym. Po tak świetnej rekomendacji Szkoci mogli spokojnie wyruszyć na trasę koncertową, która potwierdziła tylko, że Mogwai to doskonała grupa koncertowa. Po wyczerpującym tournee grupę opuścił O’Hare, którego zastąpił multiinstrumentalista Barry Burns.

Dwa lata po sukcesie debiutu – w 1999 roku grupa zabrała się za nagrywanie materiału na drugi krążek. Come on Die Young co prawda nie był aż tak dobrym wydawnictwem jak Young Team, ale potwierdził klasę zespołu. Na tym longplayu można było zauważyć odejście od gitarowych kanonad znanych z wcześniejszych wydawnictw. Podobnie od strony muzycznej wyglądała także trzecia płyta – Rock Action (2001), która mogła zadziwić słuchaczy niezwykle łagodnymi utworami. Niejako na dodatek do tego albumu zespół zarejestrował w studio w 2001 roku graną przez siebie na koncertach wersję żydowskiego hymnu My Father, My King otoczoną przez fanów kultem. Pierwszy rok nowego tysiąclecia potwierdził tylko, że Mogwai w dalszym ciągu stanowią jedną z najciekawszych grup grającą nowoczesnego rocka.

W 2003 roku Szkoci zdecydowali zarejestrować utwory na czwartą płytę nazwaną ironicznie Happy Songs for Happy People. Pełen melancholii i depresyjnych klimatów album zebrał na świecie pochlebne recenzje, co otworzyło Mogwai drogę do koncertowania wraz z The Pixies oraz The Cure. W sierpniu 2003 roku zespół zagrał koncert w Warszawie w ramach trasy promującej najnowszą płytę. Był to pierwszy występ Mogwai przed polską publicznością. Kolejny raz nastąpił pięć lat później, kiedy zagrali w Mysłowicach jako najważniejsza atrakcja 3. edycji Off Festiwalu.

Rok 2006 był pracowity dla zespołu. Po wydaniu płyty „Mr. Beast” grupa nagrała ścieżkę dźwiękową do filmu dokumentalnego „Zidane: A 21st Century Portrait” z muzyką ilustracyjną w typowym dla siebie stylu. Utwory z albumu Mr. Beast znalazły się na ścieżce dźwiękowej do filmu Miami Vice.

W sierpniu 2008 zespół wystąpił na festiwalu muzyki alternatywnej Off Festival w Mysłowicach. W tym samym roku ukazał się krążek o tytule „The Hawk Is Howling”,a w 2010 zespół wydał płytę koncertową „Special Moves”.

Skład zespołu
Dominic Aitchison – gitara basowa
Stuart Braithwaite – gitara
Martin Bulloch – perkusja
Barry Burns – gitara, instrumenty klawiszowe
John Cummings – gitara
Brendan O’Hare – gitara