Biografia Joy Division historia, o zespole
- Data założenia: 1976-7-20
- Data rozwiązania: 1980-5-18
- Kraj: Wielka Brytania
- Miasto: Manchester
- Gatunek: Post-punk
Joy Division – brytyjski zespół rockowy założony w 1976 w Salford, Greater Manchester. Wykształcił się z punkowej grupy Warsaw, grał chłodną, posępną muzykę. Ostatecznie jego styl zaklasyfikowano do post punka i nowej fali. Nagrał dwa albumy studyjne, które wywarły duży wpływ na rozwój refleksyjnej, przygnębiającej strony rocka i inspirowały wiele grup gotyckich czy nowofalowych. W 1980, po samobójczej śmierci wokalisty Iana Curtisa zespół rozwiązał się. Pozostali członkowie utworzyli wówczas formację New Order.
W 1977 r., w okresie największego nasilenia działalności ruchu punk,
dwóch kolegów ze szkolnej ławy – Bernard Albrecht (później zmienił
nazwisko na Sumner) oraz Peter Hook - udało się na koncert Sex Pistols,
który odbywał się w ich rodzinnym mieście – Manchesterze. Jak się
później okazało – koncert ten zmienił oblicze muzyki lat 80., bowiem
Sumner, Hook oraz Terry Mason spotkali na tym występie urzędnika i
początkującego poetę – Iana Curtisa. Postanowili założyć własny zespół, w
którym mogliby tworzyć muzykę utrzymaną w punkowej stylistyce. Mimo iż
żaden z nich nie potrafił grać na jakimkolwiek instrumencie muzycznym, a
ich czas zajmowała praca w fabrykach, mieli dość zapału, by ten plan
wcielić w życie.
Ostatecznie nowo powstały zespół został nazwany Warsaw – na cześć piosenki Davida Bowie, Warszawa z płyty Low
(1977). Na pierwszych próbach i koncertach grupa występowała w
składzie: Ian Curtis (śpiew), Bernard Albrecht (gitara), Peter Hook
(gitara basowa), oraz Terry Mason (perkusja), zastąpiony później przez
Steve’a Brotherdale (perkusja). Szybko jednak zadecydowano o odsunięciu
Brotherdale’a, a na jego miejsce znaleziono przyjaciela ze szkoły Iana
Curtisa, Stephena Morrisa i kontynuowano próby. W pewnym momencie stało
się jasne, że Warsaw nie będzie zwykłym punkowym zespołem – zadecydowały
o tym niesamowite brzmienie gitary basowej oraz sterylna perkusja.
Zespół stał się wkrótce słynny w okolicy z powodu dziwnych zachowań
muzyków podczas koncertów – chory na epilepsję Ian Curtis często w
szokujący sposób hipnotyzował publiczność swoim tańcem, przywołującym na
myśl ataki epilepsji, czasami zdarzały się mu ataki choroby podczas
występów, podobnie niekonwencjonalnie zachowywał się porywczy Peter Hook
- podczas jednego z koncertów w Factory wdał się w bójkę niszcząc swoją
gitarę basową, A także Sumner, który w Electric Circus przed piosenką
‘At a later date’ wykrzyczał pamiętne słowa: ‘You all forgot about Rudolph Hess!’.
W tym okresie grupa zmuszona była jednak zmienić nazwę – okazało się,
że w Londynie istnieje zespół o podobnej nazwie: Warsaw Pakt.
Zainteresowany historią wokalista wybrał nową nazwę – Joy Division. Było
to nawiązanie do opisanej w książce Yehiel De-Nur pt. Dom Lalek
wyselekcjonowanej grupy więźniarek obozu koncentracyjnego z czasów II
wojny światowej, zmuszanych do świadczenia usług seksualnych. A także
post-modernistyczny żart. Wszystko to spowodowało, że Joy Division
niesłusznie oskarżano o nazizm, a zespół, który z założenia unikał
wywiadów i zdjęć, nie mógł się przed tymi zarzutami nawet bronić.
Sława lokalnego zespołu wystarczyła, by wkrótce zarejestrować w 1978 roku An Ideal for Living,
EP-kę, która ukazuje styl wczesnego Joy Division. Niedługo potem doszło
do poważnych zmian w stylu gry – Curtis chciał czegoś więcej niż
prymitywnego i agresywnego punku, stąd wysunięcie na pierwszy plan
gitary basowej Hooka i perkusji Morrisa i obarczenie Albrechta dodatkową
rolą klawiszowca – jak się później okazało, instrumenty klawiszowe
zaczęły odgrywać w muzyce zespołu coraz większą rolę. Mimo że wytwórnie
płytowe ignorowały zespół, Joy Division szczęśliwie spotkał na swojej
drodze Martina Hanneta, który jako producent nadał twórczości zespołu
mroczny, depresyjny styl, który podkreślał równocześnie niesamowitą
manierę wokalną i przejmujące teksty wokalisty. Już pierwszy singel - Transmission
spodobał się krytykom New Musical Expressu, którzy w podsumowaniu
rocznym umieścili go wśród najlepszych singli 1979 roku. Była to zupełna
nowość w świecie rocka, stąd zainteresowanie ze strony słynnego DJ-a
BBC, Johna Peela. Joy Division nagrało na potrzeby audycji Peela 8
utworów, które w latach 90. ukazały się w wersji kompaktowej. Wizyta u
słynnego radiowca (który jednak nigdy nie był na ich koncercie) ułatwiła
grupie podpisanie płytowego kontraktu z firmą Factory, co zaowocowało
wydaną w czerwcu 1979 roku debiutancką płytą Unknown Pleasures.
Na albumie zebrano skomponowane dotychczas utwory grupy z okresu, gdy
porzucono już koncepcję Joy Division jako zespołu czysto punkowego.
Dzięki temu wydawnictwu grupa mogła ruszyć na dużą trasę koncertową po
Europie. Niestety, nagle stan zdrowia Iana Curtisa zdecydowanie się
pogorszył – ataki epilepsji zaczęły paraliżować koncertową działalność
grupy. Nie przeszkodziło to w zakontraktowaniu amerykańskiej części
trasy koncertowej i przystąpieniu do prac nad nową płytą. W międzyczasie
na singlu wydano również jeden z najsłynniejszych utworów w dziejach
zespołu – Love Will Tear Us Apart. Zajął on 13. miejsce na liście singli w Anglii i był jedynym jej przebojem. Wrócił na listę w reedycji pod koniec lat 80-tych.
Kilka lat niezwykle aktywnej działalności nagraniowo–koncertowej oraz
przyjmowane leki na padaczkę - wszystko to doszczętnie zrujnowało
zdrowie psychiczne i fizyczne wokalisty. Choć publiczność i krytycy
wysoko oceniali jego działalność artystyczną, to sytuacja rodzinna i
stan psychiki wokalisty wciąż się pogarszały. Zostało to przez niego
wyrażone w tekstach zawartych na ostatniej płycie studyjnej zespołu – Closer.
Jest ona dziś uważana za największe dokonanie Joy Division,
charakteryzuje się zimnym brzmieniem (co jest zasługą zwiększenia roli
syntezatorów), depresyjnym klimatem i ukazuje ostateczne zerwanie
zespołu z punkową estetyką. Album osiągnął 6. miejsce na brytyjskiej
liście płyt długogrających. Zespół nagrał też singla Atmosphere w stylu psalmu, który na długo pozostaje w pamięci, a jego słowa są znaczące: ‘Don’t walk away’. Po zamknięciu sesji nagraniowej do Closer
zespół zaczął przygotowywać się do zapowiadanej na drugą połowę maja
1980 roku trasy koncertowej po Stanach Zjednoczonych. W tym celu grupa
wystąpiła 2 maja na Uniwersytecie w Birmingham – wkrótce okazało się, że
był to ostatni koncert w dziejach Joy Division. Rok później zapis tego
występu wydano obok nagrań studyjnych na płycie Still, która dotarła do 5. miejsca brytyjskiej listy przebojów.
Nocą 18 maja 1980 roku, po obejrzeniu filmu Wernera Herzoga pt.
Stroszek, Ian Curtis popełnił samobójstwo we własnym domu, wieszając się
na sznurze od suszarki. Zespół nie mógł kontynuować działalności pod
nazwą Joy Division, toteż rozwiązał się po wydaniu w czerwcu 1980 roku
nagranej wcześniej płyty Closer. Ostatnią piosenką Joy Division był zarejestrowany po śmierci Curtisa pełen smutku In a Lonely Place. Trafiła ona na stronę B albumu New Order Movement razem z Ceremony,
którą Joy Division grał na koncertach jeszcze z Ianem Curtisem. W obu
piosenkach rolę wokalisty przejął gitarzysta Bernard Sumner. Nie był to
jednak koniec wspólnej działalności Hooka, Morrisa i Sumnera. Mimo
depresji i odwołania amerykańskiego tournée, w ciągu kilku miesięcy
założyli oni nowy zespół. Aby zerwać ze smutną przeszłością Joy
Division, rozważali nową nazwę, m.in. Black September - na cześć
powstańczej organizacji walczącej o wolność Palestyny. Ostatecznie
nazwali się jednak New Order i pod wpływem Kraftwerk na wiele lat
skierowali się ku nowej muzyce electro, disco i pop. Do nagrań Joy
Division powrócili dopiero po kilkunastu latach, kiedy jako New Order na
koncertach wykonywali m.in. Transmission, Atmosphere, a nawet Love Will Tear Us Apart. Niepublikowane nigdy wcześniej na długogrających płytach utwory znalazły się na kompilacyjnych albumach Substance (1988) i Permanent (1995). W 2007 na ekranach kin pojawił się film Control,
którego reżyserem jest znany fotograf, autor teledysków wielu legend
rocka (m.in. Depeche Mode, U2 i oczywiście Joy Division) - Holender Anton Corbijn.
Fabuła filmu skupia się na historii Iana Curtisa, zwłaszcza jego
trudnych relacji z żoną Deborą i kochanką - Belgijką Annik Honoré.
Skład zespołu:
* Ian Curtis - śpiew, gitara
* Peter Hook – gitara basowa
* Stephen Morris – perkusja
* Bernard Albrecht – gitara, instrumenty klawiszowe
Płyty, albumy
-
Gatunek: Post-punk
Kraj: Wielka Brytania
-
Gatunek: Post-punk
Kraj: Wielka Brytania
-
Gatunek: Post-punk
Kraj: Wielka Brytania
W 2009 roku rusza trasa koncertowa promująca najnowszy album grupy. Chorzów znalazł się na liście dziesięciu europejskich miast, w których zespół na żywo zaprezentuje nowe utwory.
Peja ujawnił szczegóły swojego najnowszego albumu, który ukaże się w sklepach 17 września. Na albumie "Na serio" znajdzie się 19 utworów.
Na sklepowe półki trafiła składanka "Hity na Czasie 2008" czyli zapowiedź tego co czeka na fanów eskowych hitów w ramach letniej trasy!