Życiorys Jacek Kaczmarski biografia

Jacek Kaczmarski to polski poeta, prozaik, piosenkarz. Największą popularnością cieszył się w latach 80., gdy nagrał piosenki "Mury" - utwór uznany za hymn "Solidarności" - i "Nasza klasa". Jacek Kaczmarski urodził się 22 marca 1957 roku w Warszawie, zmarł 10 kwietnia 2004 roku w Gdańsku.

Artysta był zafascynowany twórczością Włodzimierza Wysockiego, Bułata Okudżawy i wczesnymi dokonaniami Boba Dylana. 

Kaczmarski był synem malarki i historyk sztuki Anny Trojanowskiej-Kaczmarskiej oraz malarza i pedagoga Janusza Kaczmarskiego. Ukończył XV Liceum Ogólnokształcące im. Narcyzy Żmichowskiej w Warszawie. Studiował na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Edukację ukończył w 1980 roku. Pierwsze teksty zaczął pisać, gdy miał 15 lat. Na scenie zadebiutował w 1977 roku, śpiewając w duecie z Piotrem Gierakiem podczas krakowskiego Studenckiego Festiwalu Piosenki. Piosenka "Obława" przyniosła obu pierwszą nagrodę (ex equo z "Babą" z Wrocławia i duetem Maria Wiernikowka i Jorgos Mocios z Krakowa). Rok później Kaczmarski ponownie zdobył nagrodę podczas XV Jubileuszowego Festiwalu w Krakowie. Od 1979 roku artysta występował wraz z Przemysławem Gintrowskim i Zbigniewem Łapińskim z programem "Mury" a następnie "Raj". Miano "barda Solidarności" Kaczmarski zawdzięcza piosence "Mury" nagranej do melodii piosenki "L'Estaca" Katalończyka Lluisa Llacha. 

W 1980 roku Kaczmarski otrzymał nagrodę dziennikarzy na Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. Rok później odebrał Grand Prix opolskiego festiwalu za piosenkę "Epitafium dla Włodzimierza Wysockiego". W tym samym czasie został uhonorowany Srebrnym Kablem na Festiwalu Piosenki Prawdziwej w Gdańsku i Nagrodą Literacką Młodych im. Włodzimierza Pietrzaka. W 1981 roku artysta wraz z Gintrowskim i Łapińskim wyruszył także w trasę koncertową po Europie. Był we Francji, gdy dowiedział się o wprowadzeniu stanu wojennego. Postanowił pozostać na emigracji. Przez następne lata koncertował w krajach Europy Zachodniej, USA, Kanadzie, Australii i Izraelu. W 1984 roku został dziennikarzem Radia Wolna Europa w Monachium. Prowadził własny program "Kwadrans Jacka Kaczmarskiego". Do Polski powrócił w 1990 roku, ale w 1995 roku wyjechał na stałe do Australii. 

W dyskografii Kaczmarskiego z lat 80. przeważają albumy wydane w drugim obiegu na kasetach magnetofonowych. W 1981 roku ukazały się płyty "Mury" (nagrań dokonano w Warszawie pod koniec 1980 roku), "Muzeum", "Raj" (koncert z maja 1980 r. zarejestrowany w Auli Politechniki Gdańskiej), "Krzyk" (nagrań dokonano w Studiu Polskich Nagrań wiosną 1981 roku). W 1982 roku nakładem niemieckiego Stentor Studio ukazał się album "Carmagnole 1981". W następnych latach pojawiały się albumy "Strącanie aniołów" (1982, wydany w Sztokholmie), "Zbroja" (1983, nakładem wydawnictwa Radio POMOST z Chicago), "Przejście Polaków przez Morze Czerwone" (1984), "Kosmopolak" (1987). 

W 1986 roku światło dzienne ujrzało dzieło "Litania". Krążek wydany przez australijską wytwórnię Iron Curtain Records. Od początku lat 90. w wydawnictwie Pomaton ukazywały się oficjalne wersje albumów Kaczmarskiego - "Dzieci Hioba" (1989), "Głupi Jasio" (1990), "Live" (1991), "Mury w Muzeum Raju" (1991), "Bankiet" (1991), "Wojna Postu z Karnawałem" (1993). Dwa kolejne albumy artysty zostały wydane przez Scutum; są to "Sarmatia" (1994) i "Szukamy Stajenki" (1994). W dyskografii Kaczmarskiego można również znaleźć płyty: "Pochwała łotrostwa" (1995),"Między nami" (1998), "Dwie Skały" (1999), "Dwadzieścia (5) lat później" (2001), "Mimochodem" (2002), "Źródło" (2003), "Pokolenie" (2003), "Świadectwo" (2005). Artysta wydał kilkanaście tomików poezji i śpiewników, m.in. "Mury", "Raj", "Zbroja" (1982), "Przejście Polaków przez Morze Czerwone" (1983), "Mój Zodiak" (1985), "Kosmopolak" (1987), "Notatnik australijski" (1988), "Dzieci Hioba" (1989), "Głupi Jasio" (1989), "Sarmatia" (1994), "Pochwała łotrostwa" (1997), "Wojna postu z karnawałem" (2001). W 1994 roku ukazała się debiutancka powieść Kaczmarskiego zatytułowana "Autoportret z kanalią". Następnie ukazały się: "Życie do góry nogami" (1997), "Plaża dla psów" (1998), "O aniołach innym razem" (1999), "Napój Ananków" (2000). Kaczmarski jest autorem wielu opowiadań i felietonów. 

W 1981 roku artysta nagrał piosenki "Ballada o Janku Wiśniewskim" do filmu "Człowiek z żelaza" oraz "Modlitwa o wschodzie słońca" do filmu "Dziecinne pytania". Jest bohaterem filmu dokumentalnego "Kosmopolak" (1990) Beaty Postnikoff. W 2000 roku otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Został również uhonorowany, przyznaną pośmiertnie, Nagrodą Honorową Ministra Kultury (2004). Od 2004 roku w czasie Studenckiego Festiwalu Piosenki w Krakowie przyznawana jest Nagroda Kapituły im. Jacka Kaczmarskiego. 

Co roku na przełomie lipca i sierpnia miłośnicy twórczości Jacka Kaczmarskiego mogą się spotkać na festiwalu "Nadzieja". 

Kaczmarski ożenił się po raz pierwszy w 1980 roku z Inką. Cztery lata później, już na emigracji, na świat przyszedł syn Kosma. Z drugą żoną, Ewą, ma córkę Patrycję Volny-Kaczmarską (ur. 1988 roku). 

12 maja 2007 roku, w czasie II Festiwalu "Ale źródło wciąż bije", córka Jacka Kaczmarskiego - Patrycja przecięła wstęgę, otwierając ulicę jego imienia. Małą uliczka znajduje się na terenie bydgoskiego Uniwersytu Kazimierza Wielkiego. Istnieje również rondo im. J. Kaczmarskiego w Gdańsku oraz ul. im. Jacka Kaczmarskiego w Węgrowie. 

- Jacek Kaczmarski był poetą i bardem, który stał się głosem może najważniejszym z pokolenia opozycji demokratycznej - napisał po jego śmieci Adam Michnik. - Jego ballady śpiewano w podziemiu, więzieniu, na wygnaniu. Jacek był też emblematem podziemnej "Solidarności" w jej najbardziej szlachetnym, demokratycznym, humanistycznym i tolerancyjnym wcieleniu. Znajomość ballad Jacka była rodzajem tajemnego kodu porozumiewawczego dla dziewczyn i chłopców z podziemia, była też źródłem siły i nadziei. 

Jacek został pochowany w Warszawie na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach, kwatera C31-I-17.