The Prodigy na Open'erze

Kolejną gwiazdą Open er Festivalu będzie brytyjska formacja The Prodigy. Ponadto w Gdyni wystąpią Emiliana Torrini i Fat Freddy’s Drop.

The Prodigy

The Prodigy to jeden z tych zespołów, które zmieniły bieg historii i na zawsze wpisały się w kanon najważniejszych twórców muzyki. To dzięki nim brzmienia grane do tej pory jedynie w klubach i na niezależnych imprezach stały się popularne na całym świecie, czego dowodem jest ponad 16 milionów sprzedanych płyt oraz liczne nominacje do wszystkich możliwych nagród z Grammy Awards na czele. Uwielbienie fanów zdobyli niesamowicie dynamiczną muzyką łączącą ostre taneczne rytmy jungle i techno z elementami rocka, a niekiedy nawet punku, jak również ekscentrycznym wyglądem i zachowaniem. Teraz The Prodigy powrócili z długo oczekiwanym, piątym albumem studyjnym pt. „Invaders Must Die”, który od razu wspiął się na pierwsze miejsce sprzedaży płyt w Wielkiej Brytanii. Uwielbiani przez polską publiczność, znani są z niezwykle ekspresyjnych i dopracowanych występów na żywo, podczas których materiał zawarty na płytach jest jeszcze mocniejszy, bardziej taneczny i wyrazisty. Q Magazine zaliczył The Prodigy do „50 zespołów, które musisz zobaczyć przed śmiercią”.

Założycielem i liderem formacji jest Liam Howlett, to on odpowiada za brzmienie The Prodigy. Pierwszy sukces przyszedł w 1991 roku, wraz z wydaniem singla „Charly”. Utwór przeznaczony na imprezy rave’owe trafił na trzecie miejsce na brytyjskiej liście przebojów. Wkrótce potem The Prodigy wydało debiutancki album pt. „Experience”, zawierający utwory - kamienie milowe muzyki tanecznej, takie jak „Out Of Space”, „Everybody In The Place”, czy „Fire”.

W 1994 roku zespół przebił sukces pierwszej płyty kolejnym wydawnictwem pt. „Music For Jilted Generation”. Album od razu trafił na pierwsze miejsce sprzedaży, a single „Voodoo People”, „Poison”, czy „No Good (Start the Dance)” zdobyły olbrzymią popularność tak w klubach, jak i w stacjach muzycznych. „Music For Jilted Generation” był wielokrotnie zaliczany do najlepszych albumów wszechczasów w głosowaniach prestiżowych magazynów muzycznych takich jak Spin, NME, czy Q Magazine.

Kiedy wydawało się, że nie mogą już przebić dotychczasowych dokonań, trzy lata później The Prodigy wydali kolejny album „The Fat Of The Land”, zawierający single „Firestarter”, „Breathe” i „Smack My Bitch Up”. Nawet dosyć odporna na muzykę taneczną publiczność amerykańska dała się porwać szalonym rytmom The Prodigy. Album zadebiutował na pierwszym miejscu listy Billboard 200, a w Wielkiej Brytanii pobił rekordy prędkości sprzedaży. Spin i Melody Maker ogłosiły „The Fat Of The Land” albumem roku. Przebojowe kompozycje dzięki teledyskom zyskały dosyć kontrowersyjną oprawę wizualną, co tylko zwiększyło zainteresowanie publiczności i mediów. Czwarty album studyjny formacji to „Always Outnumbered, Never Outgunned”.

Na piątą płytę Liam Howlett, Keith Flint i Maxim kazali czekać fanom pięć lat, ale opłacało się. Płyta „Invaders Must Die” w chwilę trafiła na pierwsze miejsce sprzedaży na Wyspach. Sukcesu można upatrywać przede wszystkim w tym, że The Prodigy pozostali wierni swojej stylistyce, udowadniając, że to właśnie oni wyznaczają kierunki w muzyce tanecznej i mimo tylu lat spędzonych na scenie, nadal potrafią nagrywać energiczne i pełne witalności dźwięki.

Emiliana Torrini

Emiliana Torrini dzięki dosyć wyjątkowemu pochodzeniu (matka Islandka, ojciec Włoch) łączy w sobie ciepło, kobiecość i włoską elegancję wraz z bezbrzeżnym smutkiem kojarzonym tak silnie z Islandią. Nastrojowe i delikatne kompozycje połączone z osobistymi tekstami z dnia na dzień przysparzają Emilianie coraz więcej fanów. Tak utalentowanej wokalistki nie może zabraknąć podczas Open’er Festival.

Międzynarodowa kariera Emiliany Torrini rozpoczęła się w roku 1999, kiedy wyszedł jej album „Love in the Time of Science”. Wkrótce potem twórcy „Władcy Pierścieni” poprosili Emilianę o wykonanie na potrzeby filmu pieśni „Gollum’s Song”, a waszyngtońscy mistrzowie muzyki lounge - Thievery Corporation jako utwór otwierający ich album umieścili kompozycję „Heaven’s Gonna Burn Your Eyes” z gościnnym udziałem Torrini. Ma ona zresztą szczęście do niezwykłych kolaboracji – jest m.in. współautorką kilku piosenek Kylie Minogue. Kolejny album pt. „Fischerman’s Woman” to jeden z najbardziej zapadających w pamięć albumów 2005 roku. Akustyczna, przepełniona smutkiem, oszczędna w środkach, bardzo kameralna płyta zwróciła uwagę krytyków i publiczności.

Wydany w zeszłym roku album Emiliany pt. „Me and Armini” to kolejny krok w stronę większej rozpoznawalności. Płyta odbiła się szerokim echem wśród poszukujących ambitnych brzmień, zbierając świetne recenzje. Pozostając wierna swojemu własnemu ujmującemu stylowi, lewitując między folkiem, akustycznym rockiem i popem, Emiliana dodała odrobinę mocniejsze brzmienia, a momentami pojawia się tu nawet reggae’owa pulsacja. Nad wszystkim tym unosi się intrygujący głos Torrini, którego słuchacz nie jest w stanie zapomnieć. Warto zaznaczyć, że stałym współpracownikiem i współautorem kompozycji Emiliany Torrini jest Dan Carey, odpowiedzialny m.in. za brzmienie najnowszego albumu Franz Ferdinand, mający także na koncie współpracę m.in. z Lily Allen i Hot Chip.
Tego lata Emiliana ze swoją twórczością rusza na podbój największych europejskich festiwali: Glastonbury, Rock Werchter i Heineken Open’er Festival.

Fat Freddy’s Drop

Fat Freddy’s Drop w pięknym stylu przełamują stereotyp, mówiący o tym, że dobra muzyka reggae może pochodzić jedynie z Jamajki, co zresztą Gentleman udowodnił już swoim świetnym koncertem na scenie World w zeszłym roku. Siedmioosobowa formacja pochodzi chyba z jednego z najdalej położonych od Gdyni zakątków Ziemi – Wellington w Nowej Zelandii. Od wydania pierwszej płyty w prestiżowej wytwórni Sonar Kollektiv, dzięki wsparciu takich postaci jak Gilles Peterson, czy Jazzanova, w krótkim czasie podbili serca wszystkich pasjonatów muzyki w Europie, a w swoim rodzinnym kraju zostali obsypani nagrodami. Ich występy na żywo to hipnotyczne improwizacje łączące w sobie reggae, dub, soul, funk i muzykę elektroniczną, a żaden koncert nigdy nie jest podobny do poprzedniego.

Zespół został założony w 1999 roku. Wydany w 2002 roku singiel „Midnight Marauders” zwrócił uwagę muzycznego świata na nowozelandzki fenomen, zyskując niezwykle przychylne recenzje czołowych didżejów i prezenterów radiowych z Gillesem Petersonem na czele. Kolejne single takie jak „Hope”, czy „Ernie” tylko podgrzewały atmosferę przed wydaniem długogrającego albumu, jednak Fitchie i koledzy dosyć długo opierali się presji.

W 2005 światło dzienne ujrzał debiutancki, studyjny album pt. „Based On A True Story”. W Nowej Zelandii stał się pierwszym albumem dystrybuowanym niezależnie, który trafił na pierwsze miejsce listy sprzedaży (i utrzymywał się na nim przez 11 tygodni), pokrywając się ośmiokrotnie platyną, a pochodzący z niego singiel „Wandering Eye” był najczęściej granym utworem w nowozelandzkich stacjach radiowych. Dzięki pozytywnym wibracjom, ciepłemu brzmieniu i chwytliwym, lecz niebanalnym melodiom Fat Freddy’s Drop zostali przyjęci z entuzjazmem na całym świecie. „Based On A True Story” zdobyło m.in. tytuł płyty roku w corocznym głosowaniu Radio 1 Gilles Peterson Worldwide Music Awards, a zespół ruszył w niemal trzyletnią trasę.

Obdarzony przepięknym głosem Joe Dukie od momentu wydania albumu był chyba jednym z częściej zapraszanych do współpracy wokalistów z kręgów soul i reggae, a żadne wydawnictwo sygnowane marką Sonar Kollektiv nie mogło obejść się bez jego gościnnego występu. Po trzech latach pracy nad nowym materiałem Fat Freddy’s Drop są wreszcie gotowi, aby wydać nowy album i zaprezentować go publiczności w sposób, w jaki potrafią to zrobić najlepiej – na koncercie.


Do tej pory swój występ potwierdzili:

Kings of Leon, Arctic Monkeys, Placebo, The Prodigy, Moby, Duffy, Basement Jaxx, The Kooks, The Ting Tings, Madness, Crystal Castles, Gossip, Emiliana Torrini, Fat Freddy’s Drop, Buraka Som Sistema i Speed Caravan.