Maria Awaria

Zapewne niełatwym zadaniem jest zaspokojenie wygłodniałych oczekiwań ogromnej rzeszy fanów, których Maria Peszek zaskarbiła sobie swoim pierwszym projektem pod tytułem miasto mania. Jego sukces okraszony dwoma Fryderykami w kategoriach Nowa Twarz Fonografii oraz Produkcja Muzyczna Roku sprawił, że Mania już na początku swojej muzycznej kariery postawiła sobie poprzeczkę na tyle wysoko, że nieprawdopodobnym wydawało się wydanie kolejnego albumu na równie wysokim poziomie...

...Wydawało się, gdyż jej drugi studyjny album rozwiał wszelkie wątpliwości. Płyta Maria awaria, nad której muzyczną oprawą czuwał Andrzej Smolik, w ciągu w niespełna dwóch miesięcy osiągnęła status platynowej płyty. Nowe wcielenie artystki, podobnie jak poprzednie, mimo swej odmienności od wszelakich trendów trafia do szerokiej publiczności, która jest przekrojem najróżniejszych pokoleń, gustów, czy poczucia estetyki. Być może jest to efektem tematyki projektu jaką jest fizyczność, ludzkie ciało i seksualność ujmowane w niezwykle swobodny, chwilami bezwstydny wręcz sposób.

Maria awaria, to niezwykle bezpośrednie traktowanie tematu, który mimo obecności w mediach wydaje się nadal być „poprawnie" parafrazowany lub strachliwie omijany, przez co mimo swoistego przepychu pozostaje tabu. Niezwykła bezpośredniość tekstów takich jak „[...] ciało ciału ciała dało", lub „chude, długie opalone, z wydepilowanym łonem" mogą niektórych szokować, lecz w wydaniu Nimfomanki, jak sama siebie nazywa, owa „bezwstydna" zabawa słowami wydaje się być naturalnie szczera i idealnie dosłowna. Dystans jaki przejawia względem własnej fizyczności, oddający nadzwyczaj wyrazisty charakter artystki, najdobitniej wyraża jeden z lirycznych autoportretów zawartych na płycie „Ja, metr pięćdziesiąt dwa, dziko rosnącego nieba".

Wraz z krążkiem wydana została pierwsza literacka wypowiedź Marii - Bezwstydnik, czyli pisany w nowatorski sposób dziennik pełen charakterystycznych dla niej pieprznej liryki, odważnych zdjęć, oraz tekstów piosenek, co składa się w niezwykle spójną całość.

Maria Peszek śpiewa „rosół z siebie robię i podaję Tobie, wprost do ust, mój niedzielny biust [...]". Zasłuchanym w Marii awarii fanom tej koloryzującej polską scenę artystkę pozostaje karmić się ogromnymi dawkami energii i nonkonformizmu podczas niezwykłych spektakli w ramach trasy promującej nowy album. Osobom, które nie zasmakowały jeszcze owego „smakołyku" polecam czym prędzej „wgryźć" się w ten krążek, by poznać jakże rzadko odmienny smak do powszechnej na polskim rynku muzycznym mdłości. Zalecam jednak ostrożność podczas spożycia, gdyż może ono skutkować nadmiernym pobudzeniem apetytu, bo tytułowy rosół może szybko przerodzić się w prawdziwą ucztę, gdyż jak pisze Maria „[...] chcę być Twoją kurką, niedzielnym obiadkiem, kuchennym fartuszkiem, Twoim ciastkiem z dziurką".

Całe szczęście, że mimo tego talentu do wywoływania łaknienia nie musimy się już martwić o zbyt wygórowane oczekiwania względem każdej nowej produkcji, gdyż sądząc po dotychczasowym dorobku, mimo swej stupięćdziesięciodwucentymetrowej budowy Maria Peszek nie tylko jest wstanie ich dosięgnąć, lecz nawet przeskoczyć.

Tomek Szeligowski