Biografia Proletaryat historia, o zespole

Powstały w listopadzie 1987 roku w Pabianicach zespół Proletaryat w trakcie ponad 20-letniej obecności na polskiej scenie rockowej, uzyskał status jednej z najbardziej kultowych punkowych kapel początku lat 90. W oryginalnym składzie grupy Proletaryat znaleźli się byli członkowie formacji Zero i New.

Byli to: wokalista Tomasz "Oley" Olejnik, basista Dariusz "Kacper" Kacprzak oraz gitarzysta Jarosław "Siemion" Siemienowicz. Do nich dołączył pierwszy perkusista zespołu Robert Szymański. Z tych wszystkich muzyków, ojców - założycieli Proletaryatu nieprzerwanie do dziś występuje w nim jedynie pierwszych dwóch.

- Myślę, że muzykowanie jest rodzajem skazy genetycznej, że się tak dowcipnie wyrażę - tłumaczył w rozmowie z magazynem "Metal Hammer" Siemion powody, dla których występuje. - Nie znam się na tym, ale gdzieś to musi być zawarte w jakichś chromosomach, może jest chromosom "M"? To prawdopodobnie powoduje, że trudno się od tego uwolnić, od chęci robienia piosenek, bo jest to jakaś forma wyrażania się, wyrażania swojego zdania. Wiesz jeden rzeźbi, drugi pije wódkę, inny manifestuje, a muzyk sobie muzykuje...

Pierwszy koncert grupa zagrała w maju 1988 roku. Bardzo szybko zyskując w kraju na popularności zakwalifikowała się do konkursu Festiwalu Muzyków Rockowych w Jarocinie, skąd zespół przywiózł nagrodę dziennikarzy i publiczności. Wcześniej jednak artyści wydali w oficynie Kaszana Warsaw Factory zarejestrowaną w garażu jednego z nich kasetę demo zatytułowaną "Revolt". Nagranie zainteresowało zespołem producenta Andrzeja Puczyńskiego - byłego członka formacji Exodus. On właśnie wyprodukował pierwszy album kapeli.

Płytowo zespół zadebiutował w roku 1990 dwoma albumami "Proletaryat" i "Proletariat". W takiej kolejności ze względu na problemy w wytwórni albumy zostały wydane na kompaktach. Natomiast w wersji kasetowej zachowano poprawną, odwrotną kolejność. Ciekawostką jest również fakt, że płyta "Proletaryat" nie posiadała oryginalnej nazwy i wśród fanów funkcjonowała ze względu na okładkę jako "czerwony album". Oba zrealizowane w Izabelin Studio charakteryzują się bardzo punkowym brzmieniem i raczej przeciętną produkcją. Jednak dzięki tradycyjnemu podejściu artystów do muzyki punkowej zdobyły wielką popularność. Również za sprawą sfery tekstowej. Zespołowi udało się pokazać raz w kabaretowym, a raz w bardzo poważnym świetle antysystemowe i rewolucyjne hasła towarzyszące zmianom ustrojowym początku lat 90.

- Zespół Proletaryat był najbardziej aktywny w momentach najbardziej przełomowych, patrząc w historię; transformacja systemowa, budowanie się naszej demokracji - mówił o wymiarze ideologicznym grupy w rozmowie z "Metal Hammer" Oley. - Później sytuacja wskazywała, pozornie, że powolutku to wszystko się stabilizuje i będzie dobrze. W związku z tym nie mieliśmy za bardzo nic do powiedzenia. Zresztą paradoks całej historii zespołu Proletaryat polega na tym, że intencje i treści, jakie są przekazywane wraz z muzyką są w dalszym ciągu aktualne.

Pod tym względem najważniejszym i wciąż najbardziej zaangażowanym albumem grupy pozostaje wydany w 1993 roku kompakt "Czarne szeregi". Lepiej wyprodukowany, bardziej agresywny i bezkompromisowy w porównaniu do wcześniejszych zawierał treści antykościelne oraz ostro krytykujące polityków i wojnę w Jugosławii.

Trasa promująca to wydawnictwo była kolejnym bardzo odważnym krokiem w karierze muzyków, zespół wyruszył w nią w towarzystwie metalowej formacji Vader. Sztukę tę grupa powtórzyła w 1995 roku gdy wystąpiła obok Sweet Noise jako gość Vadera na ich koncertowej trasie. Obie, nawet pomimo stylistycznego rozstrzału występujących na nich grup, okazały się bardzo udane. Pierwszą ukoronowało wydawnictwo "Live 93", z którego pochodzi bardzo ciekawy cover "No Woman No Cry" z repertuaru Boba Marleya, w którym w chórkach zaśpiewali Peter i Docent z Vadera. Druga wspólna trasa zaowocowała natomiast występem Proletaryatu na Metalmanii 2006. W międzyczasie grupa kilkakrotnie zmieniła skład oraz nagrała jeszcze dwa albumy. "IV" z 1994 roku i "Zuum" w 1996 roku, po czym nastąpiło trzyletnie zawieszenie działalności zespołu. Proletaryat powrócił w 1999 roku albumem "Made in U.S.A." jednak kryzys popularności muzyki rockowej, jaki dotknął polski rynek fonograficzny w drugiej połowie lat 90. uderzył także w nich.

- Członkowie Proletaryatu nie poszli w biznes, nie mamy własnych knajp, nie wygłupiamy się w telewizji - mówił w rozmowie z "Przeglądem" Oley. - (...) zajmowałem się tylko muzyką z przeświadczeniem, że robię to dobrze i że ma to sens, a obudziłem się z ręką w nocniku. Przeszedłem przez wszystkie największe firmy fonograficzne w Polsce, a nie mam nawet własnego samochodu. Proletaryat jest dziś jak pomnik przeszłości obsrany przez gołębie pokoju, wolności i demokracji, pod którym nikt już nie składa kwiatków (...). Nie ma znaczenia, jaka będzie merytoryczna zawartość płyty, ponieważ ważne jest to, czy staną za tym odpowiednie pieniądze i reklama.

Grupa walczyła jednak o swoich fanów nietypowymi pomysłami. Najpierw w 2003 roku z okazji 15-lecia jej powstania doszło do ekskluzywnej reedycji nagrania "Revolt" - na płytę weszły utwory nagrane pod koniec lat 80. a także nigdzie niepublikowany wcześniej materiał nagrany w późniejszym okresie. Kompakt został wydany przez zespół własnym sumptem i był formą prezentu dla każdej osoby, która poszła w tamtym okresie na koncert kapeli.

- Ogólnie mieliśmy pomysły, żeby w jakiś sposób wskrzesić płytę "Revolt" - tłumaczył na łamach "Metal Hammera" Kacper. - Pomysły też były, że zrobimy to tak czy tak. Później doszliśmy do wniosku, że fajnie będzie, że dostaną go ci, którzy powinni to dostać. Wiesz, ktoś, kto przyjdzie na koncert zespołu Proletaryat, zapłaci pieniądze, to taki prezent jest jak najbardziej wskazany. A my na piętnastolecie postanowiliśmy rozdać prezenty.

Reszta pierwszego 10-lecia XXI wieku upłynęła grupie również na licznych kolekcjonerskich reedycjach albumów zespołu z początku jego kariery. Jedynie album "ReC." z 2006 roku zawierał premierowy materiał.