Zespoły muzyczne

Biografia Blur historia, o zespole

Ocena:

Ich występy live, choć w ostatnich latach niezwykle rzadkie, zawsze zbierają najlepsze recenzje, zarówno wśród fanów muzyki jak i dziennikarzy, a ugruntowana pozycja w ścisłej czołówce światowych gwiazd alternatywnego rocka pozwala im budzić ciągłe zainteresowanie mimo braku nowego albumu.


W składzie Damon Albarn, Graham Coxon, Alex James i Dave Rowntree działali nieprzerwanie przez niemal 15 lat, wydając w sumie siedem studyjnych albumów, z czego aż pięć dotarło na szczyt brytyjskiej listy sprzedaży. W połowie 2002 roku formację opuścił gitarzysta i drugi wokalista Graham Coxon. To symboliczne rozstanie zaważyło na brzmieniu jak na razie ostatniej studyjnej płyty formacji – „Think Tank“ z 2003 roku. Nim jednak publiczność usłyszała, jak może brzmieć Blur bez Coxona, przez lata obcowała z grupą, której muzycy wzajemnie się inspirowali i zaskakiwali każdym kolejnym albumem.

Zaczęli od zestawu 12 piosenek zgromadzonych pod wspólnym tytułem „Leisure“. Pop-rockowe brzmienie z art-punkowym zacięciem zwiastowało nowe otwarcie na zdewastowanej po rozpadzie The Smiths brytyjskiej scenie, co niestety nie zostało podparte wydanym w 1993 roku albumem „Modern Life Is Rubbish“. Choć do tej pory Blur wykonują na żywo otwierający płytę utwór „For Tomorrow“, następca debiutu przyjęty został dość chłodno. Sukces miał przyjść dopiero wraz z kolejnymi płytami. Wydany w 1994 „Parklife“ jest już arcydziełem Britpopu. Promowany singlami „Boys & Girls“, „To The End“ oraz nagraniem tytułowym ujawnił siłę tekstów Albarna i kompozytorski geniusz całego kwartetu.

Album zadebiutował na pierwszym miejscu UK TOP 40 i na dobre rozpoczął rywalizację z Oasis. Trwająca ponad rok przepychanka na pierwszych stronach gazet, zakończyła się w sierpniu 1995, kiedy singiel „Country House“ autorstwa Blur wyprzedził w wyścigu o numer jeden „Roll With It“ Oasis. Dziennikarze mieli wyraźnego zwycięzcę, a publiczność dwie doskonałe płyty zwaśnionych formacji. Tytuł czwartego albumu Blur - „The Great Escape“ był symboliczny dla ich kolejnych działań. Wydany w 1997 roku „Blur“ stał się totalną ucieczką z Albionu. Wręcz nachalnie nie-brytyjski, wydawałoby się pozbawiony przebojów, nagrywany częściowo na Islandii album, okazał się największym komercyjnym sukcesem Blur w Stanach Zjednoczonych. Grupa zawdzięcza to zaledwie dwuminutowemu nagraniu „Song 2“, oderwanemu zarówno od klimatu płyty jak i dotychczasowych dokonań. To właśnie „Song 2“ jest utworem najbardziej kojarzonym z formacją Damona Albarna i obowiązkowym punktem każdego koncertu. Surowe „Blur“ wyrosło z amerykańskiej alternatywy i w Ameryce zyskało największych zwolenników, jednak na kolejnym albumie, wyprodukowanym już przez Williama Orbita „13“ grupa znowu obrała nowy kierunek. Elektronika nie wzięła góry nad całością brzmienia szóstej płyty Brytyjczyków, ale na pewno pozwoliła ją lepiej zdefiniować. I znowu jakby na przekór rynkowi singlem zostało nagranie mało reprezentatywne dla całości albumu. „Tender“ to jedna z najpiękniejszych piosenek w dyskografii Blur, przypominająca gospel song. Generalnie „13“ jest płytą zbudowaną na emocjach wynikających z konfliktów muzyków w związkach, ale i zespole. To, co udało się posklejać w czasie prac nad „13“, rozpadło się latem 2002 roku. Graham Coxon opuścił zespół w trakcie sesji nagraniowych na siódmy album. Wspomniany już „Think Tank“ zawiera wyłącznie jeden utwór powstały z jego udziałem. Mimo odejścia gitarzysty zespół kontynuował nagrania jako trio i ruszył w trasę promującą płytę. Po jej zakończeniu zawiesił działalność.

W oryginalnym składzie Blur powrócili triumfalnie latem 2009 roku. W londyńskim Hyde Parku zagrali dwa koncerty dla ponad 100 tysięcy osób, a ich występ na festiwalu Glastonbury został uznany za jeden z najbardziej znaczących w historii tego legendarnego festiwalu. Kilka miesięcy później wydali pierwszy od dekady singiel z udziałem Coxona – „Fool’s Day“. Od tego momentu nie ustają spekulacje na temat nowego albumu grupy.

Blur A.D. 2012 wydaje się zespołem silniejszym niż kiedykolwiek. Pokonali wewnętrzne demony i pogodzili się z naturalną koleją rzeczy, jaką jest realizowanie nowych pasji i dróg artystycznego rozwoju. Rok zaczęli od odebrania honorowej nagrody BRIT oraz kilkunastominutowego koncertu podczas ceremonii wręczenia tych statuetek. Następnie potwierdzili występ na zamknięcie Igrzysk Olimpijskich. Bilety rozeszły się w kilka minut. W lipcu ukazały się dwa premierowe utwory – „Under The Westway“ oraz „The Puritan“. Oba powstały z myślą o „olimpijskim koncercie“ i znalazły się w specjalnym boxie „Blur 21“, zbierającym dotychczasową twórczość grupy na kilku płytach CD, DVD i winylach. Wszystkie działania (w tym kilka małych koncertów w zazwyczaj nie odwiedzanych przez wielkie gwiazdy miastach Anglii) przygotowywały publiczność do londyńskiego święta muzyki gitarowej, bo w końcu na scenie prócz Blur pojawili się także New Order oraz The Specials. Niedzielny wieczór 12 sierpnia okazał się gigantycznym sukcesem.

Płyty, albumy

Płyty zespołu Blur. Sprawdzisz tutaj aktualną dyskografię grupy i będziesz zawsze na bieżąco z zapowiedziami i nowościami muzycznymi.
The Ballad of Darren
Premiera: 2023-07-21
Ocena:
The Magic Whip
Premiera: 2015-04-27
Ocena:
Think Tank
Think Tank Blur
Premiera: 2003-05-05
Ocena:
13
13 Blur
Premiera: 1999-03-15
Ocena:
Zobacz również