Biografia Pogodno historia, o zespole
Zespół Pogodno stworzyło w 1996 roku w Szczecinie trzech artystów: Jacek Szymkiewicz (znany również pod pseudonimem Budyń), Adam Sołtysik oraz Tomek Kubik. Muzycy zapożyczyli nazwę grupy od szczecińskiej dzielnicy Pogodno, z którą byli związani. Liderem od początku był Szymkiewicz, choć teksty i muzyka powstawały podczas wspólnej pracy.
Jego droga do muzycznej kariery była dość długa. Zaraz po maturze stał
się samodzielny, przeprowadził się z rodzinnego Trzebiatowa do Szczecina
i zaczął pracować, przebywał także przez jakiś czas w Niemczech.
Artyści przyznawali, że bliskość berlińskiej sceny muzycznej, którą
zaczęli odkrywać miała duży wpływ na tworzoną przez nich muzykę, choć
zaczynali jako zespół grający własne wersje piosenek Velvet Underground.
Dzięki inspiracjom przywiezionym z Berlina wkrótce stali się jedną z
najoryginalniejszych grup rockowych w Polsce.
Tworząc muzykę w swoim mieście artyści zaczęli nawiązywać kontakty z
trójmiejską sceną niezależną. Przez jakiś czas mieszkali nawet w
Gdańsku, w którym udało im się znaleźć pracę. Cały czas jednak byli
aktywni i szykowali własny materiał. Przez przypadek poznali Tymona
Tymańskiego i postanowili zapytać go o możliwość współpracy. Tymański
zgodził się na wydanie płyty Pogodna w swojej wytwórni Biodro, która
miała już na koncie wydanie świetnie przyjętej przez krytyków płyty
Ścianki "Statek kosmiczny".
Pierwsza płyta Pogodno o takim samym jak nazwa zespołu tytule została
wydana w 2000 roku i była sporym wydarzeniem wśród miłośników muzyki
niezależnej. Połączenie energetycznej muzyki i absurdalnych, ale
pomysłowych tekstów zapewniło zespołowi popularność i promocję w
audycjach radiowych zajmujących się niekomercyjną muzyką. Dużym uznaniem
cieszył się także jedyny singel z tej płyty, "Elvis".
Dopiero jednak wydanie drugiej płyty, "Sejtenik miuzik & romatik
loff" (2001) pozwoliło grupie na zdobycie większej popularności. Ukazała
się ona w ramach Noff Records, związanej z koncernem Sony, która
zapewniła jej odpowiednią oprawę i promocję. Nie było to jednak pójście
na kompromis - jak mówili sami muzycy, mieli wielką swobodę działania
jeśli chodzi o teksty i muzykę. Zmienił się także całkowicie skład
zespołu, który oprócz Szymkiewicza składał się teraz z Marcina Macuka
(klawisze), Jarka Kozłowskiego (perkusja) oraz Michała Pfeifa (bas).
Album okazał się sukcesem artystycznym i rynkowym, a łatwo wpadający w
ucho, a jednocześnie ambitny i szalony singel "Pani w obuwniczym"
transmitowany był często w rozgłośniach radiowych w całej Polsce. Choć
sam zespół określał swoją muzykę mianem post-rocka, nazwa ta nie do
końca oddaje styl prezentowanej przez niego muzyki, opartej na
energetycznych, szybkich liniach gitary, wspomaganej głośną perkusją i
basem. Jak mówił żartobliwie Szymkiewicz, w zespole nikt nie umie
śpiewać, dlatego wokal pozostaje tylko dopełnieniem utworów, choć
charakterystyczne, oparte często na zabawie słowami teksty są jedną z
najbardziej kojarzonych z Pogodno elementów.
Po wydaniu tej płyty członkowie grupy przenieśli się na Śląsk. Najpierw
zatrzymali się w Tychach, aby po pewnym czasie osiąść w Mikołowie. Do
składu dołączył wtedy kolejny muzyk, Lesław Golis, posługujący się
pseudonimem Hrabia Fochmann. Stał się on na tyle ważnym członkiem
Pogodno, że następna, wydana w październiku 2002 roku płyta "Hajle
Silesia" ukazała się pod nazwą Pogodno gra Fochmanna. Do pracy nad nią
zespół zaangażował też wielu innych muzyków, w sumie w nagraniach wzięło
udział ponad 10 osób.
Trzeci longplay Pogodno zawierał kolejne bardzo popularne i udane
single, np. nagraną z udziałem orkiestry marszowej absurdalną piosenkę
"Orkiestra". W dniu premiery tego krążka Pogodno zagrało koncert w
słynnym studiu im. Agnieszki Osieckiej w Polskim Radiu, który ukazał się
później na płycie.
Po wydaniu "Hajle Silesia" Pogodno ogłosiło zakończenie działalności.
Niektórzy członkowie grupy byli w tym okresie zaangażowani w różne
projekty z innymi muzykami. Szymkiewicz, jako Budyń, myślał już o
nagraniu solowej płyty i rozpoczęciu samodzielnej kariery. Niedługo
później okazało się, że informacja o końcu wspólnej pracy jest
nieprawdziwa, a Pogodno powróciło do nagrywania.
Rok 2003 przyniósł realizację eksperymentu muzycznego. Zespół
zaangażował się w stworzenie płyty - słuchowiska na podstawie książki
"Tequila" Krzysztofa Vargi. Opowiada ona historię młodego, zaczynającego
karierę zespołu rockowego z perspektywy jej lidera. Choć muzycy
przyznawali, że było to pomysłowe połączenie fikcji literackiej z
opowieścią o nich samych, nie do końca identyfikowali się z fabułą
"Tequili".
Po nieoczekiwanym sukcesie tego trudnego albumu-słuchowiska, członkowie
Pogodno znów myśleli o zakończeniu wspólnego tworzenia. Mimo tego w 2004
roku nagrali piątą płytę "Pielgrzymka psów", promowaną przez
optymistyczny singel "Uśmiech się". Okazało się, że jest to przedostatni
jak dotychczas studyjny zestaw grupy. Nie zaprzestała ona jednak
działalności, nadal grając dużo koncertów w całej Polsce. Jednak w tym
samym roku debiutancką płytę ("Kilof") wydał Budyń. Zaangażował się on
także w pracę z zespołem Braty z Rakemna (w którego składzie znaleźli
się także inni muzycy ze szczecińskiej grupy), przez co mniej czasu mógł
poświęcić na twórczość z Pogodno. Mimo tego w 2006 roku zespół nagrał
muzykę na potrzeby telewizyjnego serialu "Królowie Śródmieścia".
Po trzech latach od ostatniego wydawnictwa, wiosną 2007 roku ukazał się
kolejny album Pogodno "Opherafolia", będąca w zasadzie nagraną muzyczną
oprawą do spektaklu, jaki zespół zaprezentował na Przeglądzie Piosenki
Aktorskiej rok wcześniej. Została ona stworzona bez Hrabiego Fochmanna,
za to ze współpracującą już wcześniej z muzykami Anną Brachaczek
(wcześniej w niezależnej grupie Los Trabantos). "Opherafolia" to kolejna
eksperymentalna i przekraczająca artystyczne granice płyta Pogodno.
Została ona oparta na treści bloga internetowego. Od pewnego czasu
muzycy są bardzo obecni w sieci, mają kilka stron internetowych i
popierają wolny dostęp do muzyki za ich pośrednictwem.
Płyty, albumy
-
Gatunek: Rock
Kraj: Polska
-
Gatunek: Rock
Kraj: Polska