Biografia Metallica historia, o zespole

Metallica powstała w 1981 roku w składzie: perkusja Lars Ulrich, gitara i wokal James Hetfield, bas Ron McGovney, gitara Dave Mustaine. Taśma demo No Life Til Leather, kopiowana bez ograniczeń przez pierwszych fanów, cieszyła się sporym powodzeniem w metalowym światku LA, San Francisco i Nowego Jorku. Wtedy to Metallica rozpoczęła swój pochód ku sławie.

Koncertowanie zaczęło się w Los Angeles, ale dopiero w San Francisco Metallica spotkała się z naprawdę ciepłym przyjęciem. Tam też do zespołu dołączył basista Cliff Burton. 

W Nowym Jorku demówka No Life Til Leather trafiła w ręce Jona Zazuli, właściciela salonu płytowego o wdzięcznej nazwie Metal Heaven. To właśnie on zachęcił zespół do przyjazdu na wschód, koncertowania tam i w końcu nagrania regularnego albumu. Wiosna ’83 w NY przyniosła Metallice wymianę trudnego we współżyciu gitarzysty Mustaine’a na Kirk Hammetta i właśnie z nim, później tego roku, zespół nagrał pierwszą płytę Kill 'Em All. Płyta sprzedała się w zadziwiająco wysokim nakładzie na całym świecie, nazwa „Metallica” powtarzana była z ust do ust nie tylko w Stanach, ale także w Europie. 

Druga płyta Ride The Lightning, nagrana rok później w 1984 dla wytwórni Elektra, ugruntowała dobrą opinię zespołu, udowodniła dojrzałość zarówno tekstową jak i kompozytorską. Każdy utwór pokazywał coś nowego, teksty bez metalowego pozerstwa, były bardziej osobiste i wręcz społecznie zaangażowane, a końcowy instrumentalny utwór The Call of Ktulu pozwolił zdefiniować nowe brzmienie zespołu. 

W 1986 roku fani na całym świecie, zniecierpliwieni dwuletnim oczekiwaniem, dostali album Master Of Puppets, przez wielu krytyków i zagorzałych fanów uważany za najlepszy w twórczości grupy Metallica. W warstwie pozamuzycznej ten rok nie był jednak dobry dla zespołu. 27 września w wypadku samochodowym zginął basista Cliff Burton. Pomimo tragicznej śmierci osoby, bez której trudno było wyobrazić sobie Metallicę, pomimo bolesnego braku nauczyciela, mentora i inspiratora dla pozostałych członków, zespół nie zawiesił działalności.

W 1988 razem z nowym basistą Jasonen Newstedem Metallica nagrała kolejny album, ...And Justice For All. Krążek błyskawicznie trafił na 6. miejsce listy przebojów US Charts, otrzymał nominację do nagrody Grammy w kategorii najlepszy album metal/hard rock. Pierwszy teledysk w historii grupy Metallica nagrano do utworu One właśnie z tej płyty. Jednak przez wielu album krytykowany był za płaskość brzmienia i niepotrzebne przeładowanie „popisówkami”. 

Płyta o nazwie Metallica, nazywana często Czarnym Albumem, przyniosła powrót świeżości, prostoty aranżacji, krótszych utworów i pełniejszego brzmienia. Współpraca z producentem Bobem Rockiem zaowocowała nadzwyczajnym sukcesem. Pierwsze miejsca na listach przebojów, okupowane przez kilka tygodni, sprzedane 15 milionów kopii płyty, zdobyta nagroda Grammy i MTV American Music Awards. Trasa koncertowa z materiałem z Czarnego Albumu trwała prawie 3 lata. 

Nic dziwnego, że po tak pracowitym okresie fani zespołu czekali aż do 1996 roku na album Load. Muzycy pod wodzą producenta Boba Rocka ponownie pokazali najwyższy kunszt muzyczny. Nagrali płytę o eklektycznym, wyjątkowym brzmieniu, pokazując dobitnie chęć zerwania z erą Czarnego Albumu. Sesja nagraniowa zaowocowała tak obszerną ilością materiału, iż już po roku światło dzienne ujrzał album kolejny – ReLoad. Nadzwyczajna trasa koncertowa pamiętana jest do dziś: wykorzystano najnowocześniejszą technikę, kaskaderów, dwie sceny, a całość zamknęła się w ponad dwugodzinny set. 

W 1998 wydany został dwupłytowy składak starszych nagrań ze stron B i coverów pod nazwą Garage Inc., materiał bardzo melodyjny, który udowadniał, że nie „popisówki” i wirtuozeria liczą się dla muzyków zespołu, ale prawdziwa muzyka. Kolejnym tego dowodem stała się wydana w 1999 roku płyta S&M, na której Metallica gra razem z orkiestrą symfoniczną San Francisco Symphony pod kierownictwem kompozytora i dyrygenta Michaela Kamena. Nowe aranżacje utworów zespołu pokazały niespotykaną dotąd siłę orkiestry nie ustępującą gitarom elektrycznym. Całość nagrana i sfilmowana w sali koncertowej Berkeley Community Theater ukazała się na DVD. 

Twardo wkopane w ziemię posady zespołu zachwiały się w 2001 roku, gdy seria krążących plotek potwierdziła się i z grupy Metallica odszedł basista Jason Newsted. Na szczęście zespół nie rozpadł się i tymczasowo pozycję basisty zajął zaufany i sprawdzony producent Bob Rock. Jednak trudno nazwać ten okres owocnym, gdyż James Hetfield zarządził zawieszenie działalności na odpoczynek, rehabilitację, „podróż w siebie”. Jak by tego nie nazywać, faza ta zakończyła się wiosną 2002 roku, gdy członkowie zespołu spotkali się by nagrać nową płytę, tym razem z poczuciem niezależności, wolności od przeszłości, zewnętrznych i wewnętrznych presji.

Poligonem pod nowe działania stał się kompleks Presidio, powojskowe baraki zaadoptowane na studio. Może to nowe warunki pracy, może okres „odpoczynku”, spowodowały, że St Anger zabrzmiał dziko, surowo i z pasją, muzyka była spontaniczna, proces edycji materiału, cięcia i poprawek ograniczony został do minimum, by oddać żywiołowość i ów „spontan”. Metallica pokazała jak bardzo jest dumna, pewna siebie, gniewna a jednocześnie szczęśliwa. Pod koniec 2002 roku nowym pełnoprawnym członkiem zespołu został basista Robert Trujillo, eks-muzyk Suicidal Tendencies, grający także z Ozzym Osbournem. Na przełomie 2003/2004 roku Metallica odbyła światowe tournee promujące St Anger. Płyta otrzymała nagrodę Grammy w kategorii Best Metal Performance. 

Ten trudny, przejściowy, ale ostatecznie owocny okres lat ‘01-’03 przedstawiony został w dokumencie Some Kind Of Monster, wyreżyserowanym przez Joe Berlingera i Bruce’a Sinofsky’ego. Film zadebiutował na niezależnym festiwalu Sundance Independent Film Festival w stanie Utah, gdzie spotkał się z bardzo pozytywnym odbiorem. 

W 2008 roku grupa wydała album "Death Magnetic".