Biografia Hooverphonic historia, o zespole

Hooverphonic - belgijska grupa muzyczna założona w 1995. Zaliczana do nurtu muzyki trip hop, jednak ich horyzonty muzyczne są dużo szersze - grają szeroko pojętą muzykę elektroniczną, chillout, trance, pop, a miejscami nawet i ambient. Zespół początkowo nazywał się Hoover, jednak zmienił nazwę po odkryciu, że istnieje wiele innych grup o takiej nazwie.

Choć często uważani za spadkobierców Massive Attack i Portishead, Hooverphonic wymykają się jakimkolwiek prostym definicjom. Od czasów trip-hopu na debiutanckim albumie „A New Stereophonic Sound Spectacular”, przez symbiozę elektroniki i brzmień akustycznych z „Blue Wonder Power Milk”, orkiestrowe aranżacje przebojowego „The Magnificent Tree” „No More Sweet Music” po podróże w bardziej gitarowe brzmienia na ostatnim „The President of the LSD Golf Club”, brzmienie grupy wydaje się nieustannie rozwijać. Sam zespół przyznaje się do fascynacji muzyką filmową, brzmieniem lat 50. i 80., Dead Can Dance i Cocteau Twins. Ich największe przeboje to: „Mad About You” (hit na wielu europejskich, w tym polskich, listach przebojów), „2 Wicky” (ze ścieżki dźwiękowej do filmu Ukryte pragnienia), „Eden” (z filmu Koszmar następnego lata), „Jackie Cane”, oraz „Sometimes”. W 1998 roku Sarah Brightman nagrała, a rok później wydała na singlu własną wersję piosenki „Eden” (UK #68).

Hooverphonic założyli 8 lat temu 2 Belgowie: Alex Callier, basista i producent oraz gitarzysta Raymond Geerts. Po roku dołączyła od nich wokalistka Geike Arnaert, która po pierwszej płycie zastąpiła Liesje Sadonius. Jak w przypadku Elisabeth Fraser czy Tracey Thorn, delikatny, ale przesycony emocjami zmysłowy śpiew Geike idealnie pasuje do niekonwencjonalnych, hipnotycznych brzmień Hooverphonic. Po debiucie w 1997 roku grupa dała się poznać szerokiej publiczności supportując Massive Attack i Moloko. Światową karierę rozpoczęli jednak w momencie, gdy na soundtracku do filmu “Ukryte Pragnienia” Bernardo Bertolucci wykorzystał utwór “2 Wicky”. Od tego momentu muzyka grupy stale towarzyszy filmom (The Real Blonde, Koszmar Minionego Lata, Shades, serial „La Femme Nikita”). Nic w tym dziwnego – muzyka Hooverphonic to malowane dźwiękiem nastroje. Alex Callier autor większości kompozycji przyznaje się do inspiracji obrazem, w takim samym stopniu, jak muzyką filmową, m.in. Angelo Badalamentim. Dlatego każdy z utworów wydaje się miniaturową ścieżką dźwiękową do nieistniejącego filmu. Jak ważny jest dla zespołu obraz, ilustruje również oprawa wizualna koncertów oraz teledyski. Scenografia przywodzi na myśl kameralne koncerty muzyki klasycznej - to intymny a zarazem zapierający dech spektakl. Teledyski reżyserowane są przez wybitnych przedstawicieli tego gatunku: „Mad About You” reż. Philippe Andre, „Eden” reż Liz Friedlander (nagroda na Utah No Dance Film & Multimedia Festival), „The Last Thing I Need Is You” w reżyserii debiutującego jako filmowiec Toma Barmana (dEUS).

Hooverphonic pracują zresztą nie tylko z wybitnymi postaciami przemysłu filmowego, ale i muzycznego: m.in. Markiem Platim, producentem albumów Dawida Bowie czy The Cure. Grupa zawsze preferowała „żywe” instrumenty nad elektronikę. W 2003 z albumem Sit Down and Listen to ruszyli w trasę koncertową z kwartetem smyczkowym. Na płytach wykorzystują zasamplowane odgłosy życia codziennego: oddechy, postukiwania, dziecięce głosy oraz tradycyjne instrumenty: waltornię, flet, mandoliny. Kolejne płyty to No More Sweet Music promowany singlem You Hurt Me. W ramach trasy promujecie ten album zespół pierwszy zagrał koncert w Polsce, w 2006 roku jako gwiazd FreeFormFestival. W tym samy roku ukazała się kompilacja największych przebojów grup Singles 96-06. W kwietniu 2008 miała miejsce premiera najnowszego, ósmego albumu grupy pt. „The President of The LSD Golf Club”. Po wydaniu trzech singli (Expedition Impossible, Gentle Storm i nowej wersji Circles) i udanej trasie koncertowej, wokalistka Geike Arnaert oznajmiła, że odchodzi z zespołu. W chwili obecnej grupa poszukuje wokalistów.