Biografia Helloween historia, o zespole

Historia Helloween rozpoczyna się w 1979 roku, kiedy to Kai Hansen i Piet Sielck grają w zespole „Gentry”, w kolejnych latach do zespołu dołączają: Ingo Schwichtenberg (perkusja) oraz Markus Grosskopf (bass), po czym zmieniają oni nazwę zespołu na „IronFist” Kolejną personalną zmianą było odejście po kilku latach wspólnego grania Pieta Sielcka. Zastąpił go Michael Weikath, który opuścił swój wcześniejszy zespół „Powerfool”. I właśnie w tym momencie band zmienił nazwę na „HELLOWEEN”. W 1984 roku Helloween nagrywa dwie piosenki na kompilację „Death Metal”. Są to: „Oernst To Life” autorstwa Weikatha oraz „Metal Invaders”. Kolejnym krokiem do kariery jest rok 1985, kiedy to zespół nagrywa swój pierwszy album zatytułowany „Helloween” (zwany również The Mini LP ze względu na to, że zawiera tylko 5 piosenek). Jeszcze w tym samym roku zespół wydaje swój długogrający album „Walls Of Jericho” Po sukcesie, jaki odniósł pierwszy album, w zespole zachodzą poważne zmiany. Kai Hansen, który udziela się wokalnie na pierwszej płycie stwierdza, że ciężko mu pogodzić granie na gitarze oraz śpiewanie. W wyniku poszukiwań wokalisty do zespołu dołącza Michael Kiske (były wokalista „ILL Prophecy”. Z nowym wokalistą band pragnie nagrać dwupłytowy album ale wytwórnia Noise nie godzi się na to, dlatego w 1987 roku powstaje pierwsza część albumu „Keeper Of The Seven Keys Part 1”, do której zostaje wydany winylowy singiel „Future World”. Płyta przynosi zespołowi sukces. Muzycy między innymi zostają zaproszeni na duży tour po Stanach Zjednoczonych organizowany przez MTV. Rok później Helloween wydaje drugą część albumu „Keeper Of The Seven Keys Part 2”. Płytę promują dwa single: „Dr. Stein” oraz „I Want Out”. Zespół i tym razem odnosi sukces. Muzycy wyruszają w trasę koncertową „Pumpkin Fly Free Tour”, podczas której zarejestrowany zostaje koncert w Szkocji pod nazwą „Live in the U.K.” (w Japonii wydany pod tytułem Keepers Live, a w Ameryce I Want Out Live).

Z zespołu odchodzi jeden z jej założycieli, Kai Hansen. Przyczyny odejścia początkowo były nieznane, niemniej z biegiem czasu wyszło na jaw, że odejście muzyka było związane z kłótnią, jaka zaszła między Kaiem a Michaelem Weikathem. Na miejsce późniejszego twórcy Gamma Ray do zespołu dołączył Roland Grapow. To nie koniec kłopotów zespołu. Tuż przed wydaniem kolejnej płyty Helloween okazało się, że zespół bezprawnie zerwał kontrakt z wytwórnią Noise, aby przejść pod skrzydła EMI. Wskutek wyroku sądowego zespół nie mógł wydać nowej płyty aż do 1992 roku, kiedy to doszło do porozumienia pomiędzy zaangażowanymi stronami. W marcu fani mogli się już cieszyć z kolejnego wydawnictwa Helloween - płyty „Pink Bubbles Go Ape”.

Do tej pory trwają spory na temat ocen tego albumu. Wiele osób podkreśla jego oryginalność i nowatorstwo, inni wskazują na odejście od stylu zaprezentowanego na dwóch wcześniejszych wydawnictwach i podążanie w zupełnie innym kierunku. Szybko nagrana kolejna płyta, wydana w 1993 roku, „Chameleon” nie przyniosła rewolucyjnych zmian. A wręcz przeciwnie - album został chłodno przyjęty wśród fanów. Płyta raczej miała charakter rockowy niż metalowy. Mimo bogactwa dźwięków zawartych na tym materiale nie doniosła sukcesu. Dla Michaela Kiskego był to ostatni projekt zrealizowany wraz z Helloweenem. I tym razem dał o sobie znać Michael Weikath, który wyrzucił Kiskego z zespołu. Na jego miejsce przyszedł Andi Deris (grający dotychczas w zespole Pink Cream 69). Zespół, co się później okazało, wkroczył ponownie na ścieżki prowadzące do sukcesu, w co niemały wkład miał właśnie nowy wokalista. Oczywiście przyjście Andiego Derisa było i jest szeroko komentowane przez fanów. Powstają różne opinie na ten temat, zwłaszcza gdy porównuje się Kiskego z Derisem oraz ich umiejętności wokalne. Jednym z najtragiczniejszych wydarzeń w historii grupy była choroba i tragiczna śmierć perkusisty Ingo Schwichtenberga. Podczas trasy koncertowej promującej płytę „Chamelon” Ingo często sięgał po różne używki, co uniemożliwiało mu grę. W związku z tym został on odsunięty od zespołu, a na jego miejsce zatrudniono młodego perkusistę - Nabiego, z którym dokończono tour. Ingo w tym czasie udał się na badania, które wykazały, że cierpi on na schizofrenię. Nie mogąc pogodzić się z chorobą w marcu 1995 roku popełnił samobójstwo, rzucając się pod pociąg metra w Hamburgu. Zespół w odmienionym składzie (ostatecznie za perkusją zasiadł Uli Kusch, były bębniarz Gamma Ray) rozpoczął od mocnego uderzenia. W połowie 1994 roku Helloween wydali swoją kolejną płytę „Master of The Rings”. Płyta została bardzo dobrze przyjęta przez krytyków i fanów. Rok później, dokładnie w Halloween, album miał swoja premierę w Stanach Zjednoczonych. Niewątpliwie oznaczał wyjście zespołu z kryzysu oraz powrót do korzeni. Zgodna współpraca zwłaszcza Rolanda Grapowa oraz Michaela Weikatha spowodowała, że nagrany materiał miał swój klimat.

Dwa lata po sukcesie (1996) „Master Of The Rings” Helloween wydają niezwykłą płytę „The Time Of The Oath”. To swoisty concept - album inspirowany jest przepowiedniami Nostradamusa. Na pomysł jego nagrania wpadł Andi Deris. Co więcej album dedykowany jest zmarłemu tragicznie Ingo Schwichtenbergowi. Można powiedzieć, że ta płyta to zdecydowany powrót do tego, co w Helloween najlepsze. Niesamowite „Power”, bez którego chyba, żaden koncert Helloween nie byłby widowiskiem, czy też monumentalne, a zarazem tytułowe dzieło „The Time Of The Oath”. W pełni wokalnie prezentuje się Andi Deris, a współpraca Grapowa z Weikathem ma się co raz lepiej. Po komercyjnym sukcesie płyty zespół wyrusza w trasę koncertową, na której nagrywa swój drugi koncertowy album w historii „High Live”. Wśród ogólnie przyjętej opinii jest on uważany za słaby, krytykuje się głównie słabą formę wokalną Derisa. W 1998 roku Helloween raczy fanów kolejnym wydawnictwem. Tym razem jest to studyjny album „Better Than Raw”. Bez wątpienia odnosi on komercyjny sukces. Bardzo dobrze sprzedaje się w Azji oraz w Europie. Na uwagę zasługuje utwór „Laudate Dominum” w całości napisany po łacinie. Niewątpliwie, co podkreślał w wielu wywiadach Michael Weikath, był to ukłon w stronę fanów z Ameryki Łacińskiej. Zespół podczas trasy koncertowej nie ominął Polski, dzięki czemu Polscy fani mieli możliwość podziwiać Helloween live. Zespół był supportem podczas koncertu Black Sabbath w katowickim Spodku. Rok 1999 to 15-lecie istnienia Helloween. Mimo że muzycy skupili się na wydawaniu solowych kompozycji w tym czasie, to jednak znaleźli oni czas na wydanie jubileuszowego albumu. Ku zdziwieniu wielu fanów nie było to ani żadne „the best of…” ani zapisy z koncertów live. Postawiono na przeróbkę popowych piosenek na brzmienia dobrze znane fanom metalu. I tak powstała płyta „Metal jukebox”, na której znalazły się covery między innymi: Beatlesów, ABBY, Scorpions, czy też Deep Purple. Jednocześnie tą produkcją zespół zakończył współpracę z Castle Communication i przeszedł pod skrzydła Nuclear Blast.

Pierwszym albumem, jaki powstał w wyniku współpracy z nową wytwórnia był „The Dark Ride”. Jest to zdecydowanie najmroczniejsza i najcięższa płyta zespołu. Podczas trasy koncertowej ujawniły się spory między członkami zespołu, w szczególności między Michaelem Weikathem, Rolandem Grapowem i Uli Kushem, w jego wyniku dwaj ostatni zostali usunięci z zespołu. Był to duży cios dla samego zespołu, odchodziły w końcu osoby, które miały znaczący wpływ na kształtowanie repertuaru Helloween przez ostatnie lata. Rozpoczęły się zatem poszukiwania nowego perkusisty oraz gitarzysty. Ostatecznie po wielu perypetiach do zespołu dołączyli: Sascha Gerstner oraz Stefan Schwarzmann (który zastąpił chorego Marka Crossa). W tym składzie Helloween w 2003 roku nagrali album: „Rabbit Don`t Come Easy”. W wielu wywiadach członkowie Helloween podkreślali, że ta płyta to powrót do wesołego Helloween i do bardziej przyjaznego wizerunku dyni. Na płycie widać, ze w zespole zaszły personalne zmiany, a piosenki nie brzmią już tak mrocznie. Tym razem zespół nie ominął Polski podczas trasy koncertowej i odwiedził Kraków 30 listopada, aby dać show w hali krakowskiej Wisły.

W roku 2005 zespół wydaje płytę Keeper Of The Seven Keys - The Legacy i wyrusza w trasę koncertową, podczas której w listopadzie zagrał dwa koncerty w Polsce. Planowo miały odbyć się trzy koncerty: w Krakowie(Klub Studio), w Warszawie (Stodoła) oraz w Szczecinie (został początkowo przeniesiony do Poznania, a w konsekwencji w ogóle się nie odbył ze względu na niską sprzedaż biletów). Nowy album jest kontynuacją historii „klucznika” z płyt Keeper… pt.1 i pt.2 . W międzyczasie w zespole zaszły drobne zmiany, mianowicie perkusistę Stefana Schwarzmana, zastąpił nowy bębniarz „Dani” Loble. Oficjalnym powodem odejścia Schwarzmana były rozbieżności muzyczne. Na początku 2007 r. zespół wydaje kolejne wydawnictwo koncertowe „Keeper of the seven Keys The Legacy - Live on 3 Continents” w aż trzech wersjach (2CD, 2DVD i limitowanej 2DVD i 2CD).

W październiku 2007 roku ukazał się kolejny album - Gambling with the Devil. W USA album trafił do sprzedaży 23 października, w Niemczech 3 dni później, a w reszcie Europy 29.

Kolejny album, zatytułowany 7 Sinners wydany został 31 października 2010 (Halloween). Sami artyści przyznają, że jest to jeden z najcięższych albumów w historii zespołu. W trasie koncertowej, zaplanowanej na końcówkę 2010 i początek 2011 roku z fińskim zespołem Stratovarius oraz szwedzkim Avatar, Helloween dwukrotnie zagrał w Polsce - 17 grudnia w warszawskiej Stodole i dzień później w krakowskim Studio.

W roku 2011 wystąpili w Polsce na Przystanku Woodstock.