Biografia Anti-Flag historia, o zespole

Anti-Flag – amerykański zespół punkrockowy mocno zaangażowany politycznie, o przekazie ukierunkowanym lewicowo, a nawet socjalistycznie, czego wyrazem są teksty piosenek. Powstał w roku 1988 w Pittsburghu za sprawą Justina Sane’a i Lucy Fester. Ich muzyka oscyluje między punk rockiem a hardcore punkiem. Melodyjne utwory oraz charakterystyczny głos wokalisty Justina powodują, że styl zespołu trudno porównać do jakiegokolwiek innego. 

Historia grupy

- Tak naprawdę naszych początków należy szukać w 1988 roku. Wtedy Pat Thetic ledwie potrafił grać na perkusji, a moje umiejętności gitarowe były jeszcze gorsze - wspomina Justin. - Byliśmy jedynymi punkowcami w naszym mieście. Mieliśmy do wyboru - albo szwendać się całymi dniami po centrum handlowym, albo wariować po dragach, albo grać punk rocka. Wybraliśmy to ostatnie.

Nazwa kapeli ma jednak pewien związek z nacjonalizmem i faszyzmem. W mieście muzyków nie brakowało skinheadów, którzy podczas rozmaitych wieców i demonstracji ochoczo wymachiwali amerykańską flagą, wykrzykując hasła, z którymi młodzi punkowcy się nie zgadzali.

Początkowo w składzie zespołu była siostra Justina, Lucy, która pełniła obowiązki wokalistki. Punkowcom w małym mieście, w którym nie brakowało skinów łatwo być nie mogło. Anti-Flag udało się zagrać tylko jeden koncert, po czym zespół rozpadł się. Nie na zawsze. Hibernacja trwała blisko pięć lat. W 1993 roku grupa odrodziła się, a w jej składzie poza Justinem i Patem był już basista Andy Flag. Panowie byli zdeterminowani, aby zająć się muzyką na poważnie. Trwały intensywne próby, a ich pierwszym pozytywnym rezultatem był koncert w rozgłośni radiowej w Pittsburghu i wydane niezależnie single. Dalej było lepiej.

Anti-Flag dostąpili zaszczytu otwierania występów legend sceny niezależnej, m.in. U.K. Subs, The Exploited i Circle Jerks. Jedynym zgrzytem w tym okresie było odejście Andy’ego, który źle znosił życie w trasie, a na dokładkę pokłócił się z kolegami z kapeli. Ale nie ma tego złego. Flaga zastąpił na krótko Sean Whelan z lokalnych kapel Bad Genes i 57 Defective. W tej drugiej na gitarze grał Chris Head. Za namową Seana wkrótce zasilił on na stałe szeregi Anti-Flag, jako szarpiący cztery struny. Na tym stanowisku nie popracował jednak długo, bo pod koniec 1997 roku do zespołu doszlusowała basistka Jamie Cock, zaś Head został drugim gitarzystą. Skład Anti-Flag ustabilizował się na ponad dwa lata.

Zanim doszło do zawirowań kadrowych Anti-Flag w składzie z Andym zarejestrował debiutancki krążek „Die For The Government”, który ukazał się nakładem oficyny New Red Archives. Kilkanaście piosenek utrzymanych w klimacie melodyjnego punk rocka spodobało się co najmniej 20 tysiącom fanów, bo tylu wybrało się do sklepów po krążek. Twórcy materiału wyruszyli następnie na wielomiesięczny objazd Ameryki. Po powrocie do domów panowie postanowili zadbać o swoje interesy i założyli wytwórnię A-F Records. Z jej logo wydane zostało kolejne dzieło Anti-Flag, „The System Doesn’t Work For You” (1998), zawierające kawałki ze splitów, kompilacji, itp. Całkowicie premierowe wydawnictwo pojawiło się niecałe 12 miesięcy później i nosiło tytuł „A New Kind Of Army”.

- Ku naszemu zaskoczeniu dzieciaki pokochały tę płytę - wspomina Justin. Skąd to zaskoczenie? Ano stąd, że wspomniany krążek uchodzi za najbardziej zróżnicowany w karierze grupy. Jest też jedynym wydawnictwem, na którym wokale są wyłącznie autorstwa Justina Sane’a.

Zanim przyszedł rok 2000 nastąpiła ostatnia zmiana w składzie Anti-Flag. Jamie Cock zastąpił Chris Barker, który przybrał ksywkę Chris #2. Od tamtej pory aż do dziś Anti-Flag to: Justin Sane, Pat Thetic, Chris Head i Chris #2. Muzyka zespołu zaczęła być doceniana przez uznanych twórców. - Jednym z najfajniejszych momentów w tym okresie było zaproszenie nas przez Toma Morello do zagrania koncertów z Rage Against The Machine - wspomina Sane.

W 2000 roku Anti-Flag wziął udział w objazdowej trasie Vans Warped Tour, co okazało się mieć niemały wpływ na dalszą karierę grupy. Na tournée kwartet zaprzyjaźnił się z Fat Mikiem z NOFX, właścicielem wytwórni Fat Wreck Chords. Doszło do nawiązania współpracy biznesowej. Kolejny krążek Anti-Flag, „Underground Network”, został wydany właśnie w firmie członka NOFX. Jak się okazało, współpraca została niebawem przerwana, bo muzycy Anti-Flag mieli inną wizję dotyczącą najbliższej wydawniczej przyszłości.

- Po niekończącej się serii koncertów chcieliśmy spróbować czegoś innego w związku z nową płytą. Pomyśleliśmy: „A może wydalibyśmy ją sami?”. Zamiast siedzieć i tylko pisać kolejne piosenki, uznaliśmy wspólnie, że byłoby fajnie, gdybyśmy spróbowali przekazać koncertową energię Anti-Flag i ducha wspólnoty, który panuje podczas naszych występów, a następnie wydali to na CD - wspomina Justin.

Efektem był album „Mobilize”, który został nagrany w Pittsburghu. Zawierał zarówno nowe piosenki w wersjach studyjnych, jak i osiem kawałków koncertowych. Materiał ukazał się kilka miesięcy po zamachu na World Trade Center, a że muzycy Anti-Flag od samego początku byli mocno zaangażowani politycznie i społecznie, na płycie nie mogło zabraknąć piosenki poświęconej tragicznym wydarzeniom z 11 września 2001. Kawałek zatytułowano „911 For Peace”. Muzycy ostro krytykowali w nim administrację USA za parcie do wojny z terroryzmem. W obliczu tragedii z Nowego Jorku taka postawa nie spotkała się z powszechną aprobatą. Niektóre sklepy odmówiły sprzedaży wydawnictw Anti-Flag, argumentując, że nie będą popierać zespołów antyamerykańskich. Bynajmniej nie spowodowało to złagodzenia wypowiedzi formacji odnośnie polityki administracji George’a W. Busha, czego dowód pojawił się w 2003 roku na krążku „The Terror State”. W książeczce zebrano szereg wypowiedzi, krytykujących prezydenta USA. Oczywiście muzycy Anti-Flag dołożyli swoje trzy grosze do zbioru potępiających komentarzy. Z kwestii muzycznych warto odnotować, że na „The Terror State” Anti-Flag wykorzystali tekst legendy amerykańskiego folku, Woody’ego Guthrie, zatytułowany „Post-War Breakout”.

W 2005 roku nastąpił kolejny przełom w karierze Anti-Flag. Nie wiadomo, czy kwartet znudziło funkcjonowanie według etosu DIY, ale faktem jest, że zespół zdecydował się na podpisanie kontraktu z fonograficznym gigantem RCA Records. Opiewająca na dwie płyty współpraca rozpoczęła się wydaniem w 2006 roku albumu „For Blood And Empire”, na którym muzycy z uporem wałkowali temat wojny z terroryzmem, rzecz jasna w kontekście totalnej krytyki podjęcia takowej przez amerykańskie władze. Nie tylko polityczne skojarzenia wiążą się z tym wydawnictwem. Pochodząca z niego piosenka „This Is The End (For You My Friend)” została wykorzystana na ścieżkach dźwiękowych do kilku gier komputerowych. Anti-Flag, jak to miał w zwyczaju, zagrał potężną trasę koncertową po USA promującą „For Blood And Empire”. Tournée odbywało się pod wiele mówiącym hasłem „War Sucks, Let’s Party”.

Jako, że muzycy Anti-Flag nie lubią się nudzić, niedługo po powrocie do domu zabrali się za pisanie materiału na kolejny longplay. Wtedy okazało się, że czasami warto wiązać się z dużą wytwórnią. Dzięki temu kwartet mógł sobie pozwolić na zatrudnienie do nadania brzmienia albumowi „The Bright Lights Of America” (2008) samego Tony’ego Viscontiego (m.in. David Bowie). Dla wielu fanów płyta była zaskoczeniem. Przede wszystkim ze względu na brzmienie, lecz również na wykorzystanie instrumentów smyczkowych. Recenzje były skrajne, od zachwytów, po totalną krytykę i zarzuty o zapomnieniu przez zespół o jego korzeniach. Anti-Flag nie mają zwyczaju przejmować się tym, co piszą i mówią recenzenci, więc zrobili to, co zwykle po wydaniu materiału, czyli pojechali w trasę. Tym razem występy nie ograniczyły się tylko do Ameryki Północnej. Anti-Flag wraz z kanadyjskim zespołem Billy Talent zagrali sporą trasę na Starym Kontynencie. Tournée okazało się sukcesem, zaś niedługo po powrocie do USA Sane napisał na swoim blogu, że wkrótce wraz z kolegami rozpocznie pisanie nowego materiału.

- W Ameryce Północnej graliśmy chyba wszędzie, gdzie się da i doświadczyliśmy mnóstwa różnych rzeczy. Jednak bez względu na to, gdzie byliśmy, fani zawsze byli wspaniali. Poza tym, że przez nasz przekaz w tekstach staramy się nakłonić do jakichś pozytywnych zmian, głównym powodem, dla którego wciąż zajmujemy się muzyką, są fani, dla których gramy i z którymi się spotykamy. Oni, jak się okazuje, zauważają to samo, co my, to samo ich niepokoi, martwi. Podzielają też nasze poglądy - podsumowuje Justin Sane.

Anti-Flag doczekali się też uznania ze strony… polityka. Kongresman Jim McDermott w przemówieniu w Izbie Reprezentantów pochwalił muzyków za namawianie młodych Amerykanów do rejestrowania się na listach wyborców i oddawania głosów w wyborach prezydenckich (w ramach inicjatywy Punk Voter, zrzeszającej różnych wykonawców z kręgu muzyki punk). Inny przejaw społecznego zaangażowania Anti-Flag ma związek z tragicznym wydarzeniem w rodzinie Chrisa #2. W 2007 roku została zamordowana jego siostra. Parę miesięcy później Chris wraz z kolegami nagrał i wydał w wytwórni A-F EP-kę „A Benefit For Victims Of Violent Crime”. Dochód z jej sprzedaży trafił na konto organizacji Center For Victims Of Violence And Crime, zajmującej się pomaganiem ofiarom przemocy.

Członkowie zespołu:
* Justin Sane – gitara i wokal
* Chris #2 – gitara basowa i wokal
* Chris Head – gitara i wokal w tle
* Pat Thetic – perkusja