Sunnata - polska muza na światowym poziomie

Sunnata - znacie ten zespół? W ciemno można się zakładać że nie. My też do niedawna ich nie kojarzyliśmy. Ale wzmianka w brytyjskim Terrorizerze dotycząca premiery ich najnowszego krążka sprawiła, że czym prędzej odpaliliśmy najnowszy materiał warszawskiej grupy.

"Climbing the Colossus" to bardzo świadome, sprawne granie. Jest hałas (gitarowa ściana dźwięku daje po uszach, choć zdarza się też blues spod znaku Orange Goblin), jest trans, są zwolnienia i wyciszenia, jest hipnotyczny bas który bije po flakach. Wokalowi równie blisko jest do stonerowej psychodeli ("Path") co opętańczego wyrzygiwania wnętrzności ("Monolith").

Tekstowo nie ma fajerwerków - ale to standard w takim rodzaju grania. Jest duszno i apokaliptycznie ("My eyes wide open but I can’t see, the clouds around me won’t make me feel" - "Orcan"), ale jednak dość prosto ("Still you search but feel like blind for northern star deep in your mind" - "Path"). Oszczędność i minimalizm liryczny sprawdza się w takim klimacie mimo wszystko o wiele lepiej niż niepotrzebne gromadzenie bezsensownych metafor.

Sunnata bardziej stawia na brud i noise'ową lutę niż kilkunastominutowe atmosferyczne plamy gitar (choć ich kawałki też do najkrótszych nie należą). Zainteresować mogą również krótkie dronujące przejścia pomiędzy numerami. Co ciekawe, w "Asteroidzie" przez kilka sekund słychać nawet fragment rozpędzonej solówki. Doom, sludge, post hardcore - mniejsza o szufladki. "Climbing the Colossus" to mocny i momentami przytłaczający materiał - pewnie i wśród metaluchów sporo osób tego nie łyknie (nawety jeśli pierwotnie zaciekawi ich niezwykle intrygująca okładka).

Albumu w całości można odsłuchać między innymi na YouTube oraz na sunnataofficial.bandcamp.com.

Epigonów Neurosis wszelkiej maści na Zachodzie jest mnóstwo. Jedni ze stylem protoplastów z Oakland radzą sobie lepiej, drudzy gorzej, jednak czerpanie z takich wzorców prawie zawsze jest słuszne. U nas, niestety, sytuacja podobnych kapel wygląda tragicznie - praktycznie nie mają gdzie się promować. Wystarczy zresztą spojrzeć na świetny wrocławski festiwal Asymmetry (na którym grali między innymi Cult Of Luna, Minsk, Amenra, Kylesa, Electric Wizard, Godflesh czy Jesu - całkiem imponująca lista), którego tegoroczna edycja została odwołana z powodów - no a jakby inaczej - finansowych. No ale przecież punkowy duch "DIY not EMI" chyba jeszcze w narodzie nie zginął. Sunnata również nadal go wyznaje - w końcu gitary i wokale nagrane zostały w domowym studiu.

Tytuł recenzji może i jest banalny, ale to prawda. W Polsce powstaje coraz więcej gitarowych zespołów dorównujących poziomem swoim brytyjskim czy amerykańskim kolegom. Szkoda tylko, że takie kapele jak Guantanamo Party Program, GARS, O.D.R.A. czy właśnie Sunnata grają głównie za zwroty wyłącznie dla garstki kumatych, najaranych zapaleńców, podczas gdy polski rock ma dla większości oblicze woodstockowego błotka, spoconego Kazika pląsającego bezładnie po scenie i odcinającego kolejne kupony od dawnej formy czy grafomana Roguckiego w różowych Crocsach.

Nie ma co się łudzić - płyta "Climbing the Colossus" nie zrobi zapewne w naszym kraju większej kariery. Ale zawsze warto jest promować dobrą muzykę.

Michał Przechera (michal.przechera@dlastudenta.pl)