"Solresol" - polskie reggae na niezłym poziomie

Wśród poubieranych w żółto-czerwono-zielone barwy farbowanych polskich Etiopczyków i wyznawców Hajle Sellasje (aż trudno uwierzyć czasami w wypowiadane na serio przez trzydziestoletnich typów "Dża Rastafaraj" - dobrym posumowaniem takiego zachowania jest "Reggaeman" - stary kawałek Pablopavo) Vavamuffin zawsze wyróżniali się in plus. Nawet szydząc i hejtując ten gatunek ("kto słucha rege..." i tak dalej) trzeba przyznać, że warszawski kolektyw przez dekadę działalności utrzymywał stały poziom i oprócz paru nieznośnych nut (zakatowane "Jah jest prezydentem" wywołujące konwulsje) nagrywał po prostu przyjemne kawałki.

O czym jest ich najnowsza płyta? Vavamuffin eksplorują tematy znane doskonale z ich wcześniejszych albumów - panowie opowiadają o relacjach międzyludzkich ("Wektor"), niesprawiedliwości prawa ("Pędź precz!") czy złożoności damsko-męskich związków ("Za tobą i za mną"). "Solresol" (gdyby ktoś zapomniał, czym jest Wikipedia) to nazwa sztucznego języka opartego na skali muzycznej. Gorg, Pablopavo i Regganerator w towarzystwie instrumentalistów nie wymyślili nowego języka, za to do perfekcji rozwinęli styl opracowywany przez trzy pierwsze płyty.

Właściwie trudno stwierdzić, czy charakterystyczne brzmienie Vavamuffin to jeszcze zaleta czy już wada. "Solresol" to bardzo równa płyta ale paradoksalnie to wcale nie jest dobra cecha - wśród trwających godzinę szesnastu tracków trudno jest znaleźć momenty wyróżniające się tak jak dawniej "Bless" czy "Barbakan". Sprawne patois Reggaeneratora, charakterystyczna zabawa językiem polskim Pablopavo, coraz więcej dęciaków, nowoczesne brzmienie i pozytywny przekaz - czy ktoś spodziewał się czegoś innego? Ucho samo się uśmiecha przy Bałkanach w "Pędź precz" (choć tekst jest mocno nieoptymistyczny) - to zresztą piosenka która po przesłuchaniu "Solresol" chyba najbardziej zostaje w głowie.

"Solresol" to (pomimo charakterystycznej dla regałów oczywistej banalności i naiwności) dojrzały album. Momentami jest nowocześnie ("Nie pękaj!" - poniżej przedstawiamy świeży teledysk wyreżyserowany przez Xaverego Żuławskiego), częściej słychać jednak rootsowe nawiązania ("Radical Rootsman"). Macka.B w gościnnej zwrotce (choć wszyscy niezorientowani w temacie będą zachodzić w głowę co to za Maccabi) to w światku jamajskiego brzmienia bardzo dobra reklama dla nowego krążka Vavamuffin.

Lirycznie natomiast momentami jest boleśniej niż przy rwaniu zęba obcęgami (Vavamuffin nigdy zresztą nie porażali wybitną głębokością tekstów) - wersy Gorga w "Wektorze" brzmią sztampowo i kwadratowo, Pablopavo momentami wydaje się być nieco ograniczony przez konwencję - nawet gdy rozpędza się w "Radical Rootsmanie" czy "Odrobinie tej radości" nie ma w tym pokładów lekkości ani flow znanych z solowych "10 piosenek". Jako minus można potraktować też niezbyt potrzebne skity - na szczęście są tylko cztery i gubią się w reszcie płyty.

Layout digipacka jest oszczędnie ładny - przy zachowaniu wszystkich proporcji pomysł zdobień i ornamentów z nowej płyty Vavamuffin porównać można do graficznego designu albumu "Mit Gas" Tomahawka. Szkoda tylko, że nie została dołączona książeczka z tekstami ale Vavamuffin to zespół bardziej do słuchania niż czytania.

Wreszcie zrobiło się ciepło i nową płytę warszawskiej ferajny trzeba traktować jako zwiastun ładnej pogody i nie całkiem trzeźwych letnich festiwali. Choć przesłanie "Solresol" momentami jest ciężkawe to jednak w największej mierze płyta do wakacyjnego czilu.

"Solresol" to mimo wszystko chyba najsłabsza płyta Vavamuffin i mały krok do tyłu. Po "Mo' Better Roots" wkręcającym nawet dla nieregowców ("Cel pal!") można było się spodziewać czegoś znacznie lepszego. Co nie zmienia faktu, że panowie ze stolicy nadal na polskiej scenie jamajskiej nie mają konkurencji. Jak widać w gatunkum nazwanym w skrócie "polskie reggae" nawet ponad 20 lat po "1991" Izraela powstają mimo wszystko nienajgorsze albumy.

Michał Przechera (michal.przechera@dlastudenta.pl)