Chuligani dalej rozrabiają

Płocka formacja skapunkowa po dekadzie milczenia wydała swój trzeci album studyjny „Na Pohybel”

Skapunk i streetpunk cieszy się w Polsce dużą popularnością. Szczególnie duży wkład w rozwój tej muzyki w Polsce ma miasto Płock, z którego wywodzi się kilka ważnych składów. Żeby wspomnieć chociażby Farben Lehre, teraz gwiazdę sceny polskiej, AQQ czy wreszcie Podwórkowych Chuliganów. Ostatnia z wymienionych formacji po prawie 10 latach przerwy wróciła w 2009 na scenę, dając serię dobrych koncertów w Polsce i za granicą. Nagranie utworu „Chłopcy” w hołdzie kapeli Mikrofony Kaniony było także okazją dla zespołu do zarejestrowania trzech autorskich numerów. Następnym krokiem było już nagranie pełnego albumu studyjnego, który został wydany 29 października tego roku.

Skapunk to prosta, rytmiczna muzyka pełna energii. Nowy płyta Podwórkowych Chuliganów w pełni wpisuje się w ten sprawdzony schemat. Album jest głęboko osadzony w tradycji ska, bazując rytmicznie i harmonicznie na  wzorach The Clash czy Madness. Zespół nie eksperymentuje z nowymi pomysłami, bo tez i nie ma takiej potrzeby. Solidne, dobrze nagrane ska to muzyka, której nic nie brakuje. Tak też przedstawia się sytuacja na płycie „Na Pohybel”. Już od pierwszego utworu („Nie podoba mi się”) zespół wprowadza słuchacza w energetyczne rejony, dając upust swoim emocjom przy pomocy solidnego, punkowego riffu w stylu Sex Pistols przechodzącego swobodnie w stuprocentową ska zwrotkę, z highgainowym basem wydobywającym kostką ćwiartki, gitarą akcentującą na i, podbijającą perkusją z wyrazistym highhatem i klimatycznymi, archaicznymi klawiszami. Klasyka zdecydowanie się tutaj sprawdza. Nie inaczej wygląda sytuacja z tutyłowem utworem („Na Pohybel”) czy wspomnianym wyżej coverem zespołu Mikrofony Kaniony. Natomiast numer „Wybór” wpisuje się już bardziej w nurt streetpunk czy nawet Oi!, prezentując agresywny riff i melodię, a nawet artykulację w stylu The Analogs (na myśl przyszedł mi konkretnie „Blask Szminki”). Miłą dla ucha niespodzianką jest gitarowe solo w numerze „Mordercy”, sprawnie lawirujące po terenach pentatoniki i wsparte solidnym beatem ska z klimatyczną, zdelayowaną gitarą w tle. Intro „Stadion Bar” przywodzi z kolei na myśl utwór KSU „Ucieczka w XX wiek”, ale dalej to zdecydowanie klasyczny streetpunk. Jeszcze jednym interesującym zjawiskiem jest zgrabne wplecenie cytatów z „London Calling” The Clash i „One Step Beyond” Madness w numer „Dżungla”. Warto też zwrócić uwagę na umieszczone jako bonus numery „Chłopcy” oraz „Autobusy”, gdzie gościnnie występuje saksofonista.  

Jeżeli chodzi o warstwę tekstową, to tematyka większości utworów oscyluje wokół codziennej, szarej rzeczywistości („Nie pdooba mi się to”, „Emerytury pomostowe”, „Vileda Army”, czy „Stadion Bar”). Do tego dochodzą opisy problemów alkoholowych, wspomnienia, lokalny patriotyzm, krytyka konsumpcyjnego świata – w warstwie tematycznej nic więc oryginalnego, ale też nie jest to minus. Ten styl muzyki zawsze zespolony był z charakterystycznym sposobem tworzenia liryki o konkretnej tematyce, a fuzja ta w pełni się sprawdza. Teksty są proste, punkowe, prymitywistyczne, ale także z pewną dozą humoru. Moim ulubionym dwuwersem jest zdecydowanie fragment utworu „Stadion Bar”: „że rzuciła cię kobita nic strasznego się nie stało, tego kwiatu jest pół świata jakby tego było mało” wywołujący uśmiech na mojej twarzy.

Podsumowując – nowa płyta Podwórkowym Chuliganów to kawałek dobrego, energetycznego, porządnie nagranego ska i streetpunka. Muzyka będzie zdecydowanie dobrze sprawdzać się na koncertach.

Polecamy !

Mateusz Biegaj