Biografia Laibach historia, o zespole

Laibach – słoweński zespół muzyczny, powstał w 1980 w górniczo-przemysłowej miejscowości Trbovlje w Jugosławii (obecnie Słowenia). Silnie związany w swojej działalności z Neue Slowenische Kunst. Nazwa zespołu pochodzi od niemieckiej nazwy Lublany, obecnie stolicy Słowenii. Część utworów, a nawet całych płyt tego zespołu to swoisty performance, bazujący na przeróbkach najbardziej znanych zespołów światowych, takich jak The Beatles, Queen, Europe czy The Rolling Stones.

Na początku działalności zespół spotykał się z niechęcią ze strony ówczesnych komunistycznych władz państwa. Zakazano pokazu multimedialnego projektu – Rdeci Revirji (odzew na strajk miejscowych górników) oraz zabroniono występowania członkom grupy na koncertach i używania niemieckiej nazwy Laibach (dawna austriacka nazwa miasta Lublana – stolicy Słowenii).

W dodatku współzałożyciel zespołu Toma¾ Hostnik popełnił samobójstwo. Wszystkie te negatywne wydarzenia odzwierciedlały początkową twórczość grupy. W 1984 roku wydali swój pierwszy album Rekapitulacja, będący zbiorem wcześniejszych eksperymentalnych nagrań. Occupied Europe Tour z kolei to ciężkie, depresyjne brzmienie oraz charakterystyczne słoweńskie śpiewy. Czynią one ten krążek bardzo charakterystycznym dla Laibacha w jego początkowym stadium istnienia. W następnym zbiorze Opus Dei pojawiły się covery znanych utworów: Queen (One Vision) oraz Opus (Life is Life). Odtąd umieszczanie przeróbek weszło już w kanon Słoweńców. Niedługo potem Laibach wydał Sympathy Of The Devil złożony z 6 przeróbek tak samo zatytułowanego kawałka autorstwa The Rolling Stones. Z samych coverów składał się też Let It Be, wzorowany na tytułach płyty o tej samej nazwie autorstwa The Beatles. Identyczne są tutaj tylko tytuły, ale podobnie jak w Sympathy Of The Devil zawartość muzyczna odbiega od pierwowzorów, co nie czyni ich dokładnymi kopiami oryginału. Macbeth z kolei był przedsięwzięciem będącym podkładem muzycznym do Makbeta Szekspira w hamburskim Deutsches Schauspielhaus. Prócz niego Laibach muzycznie wzbogacił jeszcze 14 przedstawień teatralnych takich jak: Krst pod Triglavom, No Fire Escape in Hell, Molitevi stroj. Album ten zamyka pewien okres w historii Laibacha przed upadkiem żelaznej kurtyny. Drugi okres zaczyna się już na początku lat 90. po upadku bloku wschodniego – charakteryzował się tym, że Laibach korzystał z elementów zapożyczonych z innych gatunków. Albumy czy utwory nawiązywały do stylistyki techno (Final Countdown z NATO) lub nawet rock i metal jak Jesus Christ Superstar. Laibach w swojej twórczości często sięga do motywów wykorzystywanych w marszach wojskowych, symboli totalitarnych, estetyki faszystowskiej, stylizując podobnie swój wizerunek, czego celem jest podkreślenie zagrożeń związanych z totalitaryzmem.

Jednak jak powiedział wokalista zespołu „jesteśmy w takim stopniu faszystami w jakim Hitler był malarzem”. Zespół nigdy nie popierał ideologii nazistowskiej czy faszystowskiej, koncepcja polegała tylko na użyciu środków estetycznych, którymi owe totalitaryzmy dysponowały. Okładki ich płyt czy też ilustracje scenografii podczas koncertów często zdobią przerobione symbole religijne i totalitarne, związane ze sobą w specyficzny sposób, jak np. Matka Boska z Leninem na rękach, czy sylwetka Chrystusa na tle czarnego krzyża, jakiego używało niemieckie wojsko w trakcie drugiej wojny światowej. Jak deklarują członkowie zespołu, symbole i treści ich utworów wymierzone są przeciwko symbolom totalitarnym, a ich rodowód jest bliższy punka czy nowej fali, niż innych trendów kulturowych.