Biografia Closterkeller historia, o zespole

Zespół powstał w styczniu 1988 roku w Warszawie z inicjatywy trojga ludzi zafascynowanych estetyką gotycką i muzyką cold wave. Pierwszy skład stworzyli: Przemysława Gurynia - instrumenty klawiszowe, Jacka Skiruchy - gitara elektryczna i Anna Sabinewicz, lepiej znana jako Anja Orthodox - wokal.

Początkowo, funkcjonowało kilka nazw zespołu, a wśród nich były Nome Della Rosa, Messalina czy Chinchilla. Ostatecznie grupa zaczerpnęła nazwę od marki jednego z tanich win. Na 18. urodzinach gitarzysty, właśnie dopiero co założonej naszej grupy, potwornie skatowaliśmy się tym winem, wspomina w wywiadzie dla "Rockmetal", Anja Orthodox. - Jakiś czas potem kolega znalazł w bramie pustą butelkę po Klosterkellerze i zaproponował nam taką nazwę. Kiedy już zdecydowaliśmy się na Closterkeller, skojarzyliśmy, że to właśnie tym winem się struliśmy. Dlatego na początku nazwa grupy nie budziła w nas miłych skojarzeń. 

Wkrótce skład zespołu uzupełniony został o Tomasza "Wolfganga" Grochowalskiego na basie oraz Grzegorza Tomczyka na perkusji. Pierwsze próby nowego projektu odbywały się w Domach Kultury w Radości pod Warszawą i Józefowie i opierały się na repertuarze klasyków muzyki gotyckiej i zimno falowej, takich projektów, jak X-mal Deutschland, Siouxsie And The Banshees, The Cure czy Joy Division. 

Do końca 1989 roku zespół miał na koncie zarówno kilka lokalnych sukcesów, jak i występów na dużych festiwalach i przeglądach, wśród nich były między innymi: Warszawska Mokotowska Jesień, Rock Pokoju w Hali Gwardii w Warszawie, Rock Pod Chełmcem, Odjazdy oraz Jarocin Festiwal. Pomimo sukcesów, ciężka muzyka zespołu, a także mroczny image ignorowane były przez media. Wyjątek stanowiły Rozgłośnia Harcerska, a także telewizyjny program "Luz", w którym można było zobaczyć pierwsze teledyski do utworów "Purple" i "Maska". 

Na fali sukcesów i coraz większej popularności zespołu, w 1990 roku w Izabelin Studio, Closterkeller nagrał debiutancką płytę, zatytułowaną "Purple". - Mam do niej spory sentyment z tego powodu, że była pierwsza, powiedziała Anja Orthodox w wywiadzie dla "Rockmetal". - Wtedy nie było tak łatwo nagrać album jak teraz. Kiedy przyszedł do nas Igor Czerniawski i zaproponował zrealizowanie nam płyty i załatwienie sesji nagraniowej nie uwierzyliśmy. On zostawił mi wizytówkę, a ja pomyślałam, że po prostu chce mnie poderwać, dlatego zaproponował nagrania. Jakiś czas potem na próbie znalazłam wizytówkę Czerniawskiego, pokazałam ją chłopakom, którzy uświadomili mi, kim jest Igor i że na pewno mówił prawdę. Zarówno w ówczesnych tekstach jak i muzyce Closterkeller, można odnaleźć ewidentne wpływy brytyjskich, zimno falowych projektów z lat 80. Nagrania, które znalazły się "Purple", przyniosły zespołowi coraz większą liczbę fanów. Na oficjalnej stronie zespołu, czytamy również, że była to bodajże druga w historii polskiej fonografii, płyta która ukazała się w formie kompaktowej. 

W połowie 1991 zespół przystąpił do nagrywania drugiego albumu. Jednakże pierwszy finalny efekt pracy studyjnej był na tyle niesatysfakcjonujący dla samych muzyków, że materiał nigdy nie ujrzał światła dziennego. W międzyczasie grupa pokazała się na kilku ważnych rodzimych festiwalach, między innymi w Opolu i na imprezie Letnia Zadyma w Środku Zimy w warszawskim klubie Stodoła. Pod koniec 1991 roku muzycy ponownie weszli do studia, aby zarejestrować płytę zatytułowaną "Blue". Album ukazał się rok później, wydany dzięki polsko-niemieckiej firmie SPV. - "Blue" jest o niezdecydowanej kobiecie, która w gruncie rzeczy chce być sama, powiedziała Ortodox w wywiadzie dla miesięcznika "Tylko Rock". Jest to płyta pod względem muzycznym nieco subtelniejsza, w stosunku do debiutu, ale na pewno obdarzona bardzo osobistymi, poetyckimi tekstami, które analizują najróżniejsze odcienie ludzkich uczuć. Album został bardzo dobrze przyjęty i ugruntował pozycję zespołu na rodzimej scenie muzycznej. Ponadto znalazł się w pierwszej dziesiątce najpopularniejszych krajowych płyt w 1992 roku. 

Kolejny rok Closterkeller poświęcił na nagranie przełomowego dla siebie albumu, zatytułowanego "Violet". - Tekstowo będący zbiorem tajemniczych opowieści z kręgu psychiatrii i horroru, a muzycznie bardzo zróżnicowany od delikatnych, nastrojowych utworów po mocne, prawie metalowe numery - pisze Orthodox, na oficjalnej stronie zespołu. Album osiągnął ogromny sukces komercyjny, również grono wielbicieli zespołu zaczęło w bardzo szybkim tempie się rozrastać. 

Rok później zespół miał już materiał na kolejną płytę, która jeszcze przed ukazaniem się została okrzyknięta wielkim wydarzeniem. W międzyczasie grupa wystąpiła w katowickim Spodku przed legendą, Cocteau Twins. Do dzisiaj Anja uważa ten koncert za jeden z najlepszych w historii zespołu.

W styczniu 1995 roku, zespół nagrał najostrzejszy i najcięższy materiał w swojej historii, "Scarlet". - Ostrzejsze granie było wyborem nie do końca świadomym - wyjaśniła Orthodox, w wywiadzie dla "Super Expressu". - Wpadliśmy na nie przy powtórnym nagrywaniu. Wtedy stwierdziliśmy, że ostrzejsze utwory brzmią znacznie lepiej. Dlatego zrezygnowaliśmy z trzech najbardziej spokojnych, balladowych kawałków i dorobiliśmy trzy szybsze. W jednym z nich gościnnie pojawił się Titus z Acid Drinkers. Ponadto artystka zmieniła styl śpiewania, z jednej strony był on bardzo agresywny, a z drugiej subtelny i niekiedy przechodził w szept. Ponadto wyczuwalne w nim były, naleciałości orientalne. Album uzyskał wręcz entuzjastyczne recenzje w prasie branżowej, a fani przyjęli go bezkrytycznie. 

Kwiecień 1996 przyniósł piątą płytę, zatytułowaną "Cyan". - Cyan wyciągnęłam z wzorca barw w komputerze i momentalnie spasował mi jako idealny tytuł do numeru, który mówi o takim duchowym zatruciu - powiedziała wokalistka w wywiadzie dla miesięcznika "Metal Hammer". Słowa, które nazywają płyty, mają podwójne znaczenia i chociaż obydwa te kolory są niebieskie, to Blue kojarzy się ze smutkiem, a Cyan z trucizną. Album mógł zaskoczyć niejednego fana, gdyż była to najbardziej elektroniczna produkcja w historii zespołu. Teksty niosą zróżnicowane przesłanie, traktują o uczuciach - miłości i strachu, przemijaniu, ale zahaczają też o sytuację polityczną w kraju. Ponadto początkowo do wersji kompaktowej planowano dołączyć grę komputerową, jednakże okazała się za droga. Tak więc zdecydowano się na prezentację multimedialną, która zawierała dyskografię, wywiady i biografię grupy. 

Zarówno w 1997 jak i 1998 roku, Closterkeller zagrał na kolejnych edycjach Przystanku Woodstock, a na festiwalu Castle Party w Bolkowie świętował 10-lecie. W 1999 roku ukazał się kolejny krążek zespołu, zatytułowany "Graphite". Było to pierwsze wydawnictwo dla wytwórni Metal Mind Productions. Album szybko został okrzyknięty najpiękniejszą gotycką produkcją roku. Ponadto po raz kolejny zespół wystąpił na Przystanku Woodstock, gdzie został uhonorowany nagrodą publiczności, tak zwanym "Złotym Bączkiem". Pod koniec tegoż samego roku zespół zaprezentował się przed brytyjską grupą Paradise Lost w warszawskim klubie Proxima. 

Ostatnie dwie studyjne produkcje w dyskografii Closterkeller to, "Pastel" z końca 2000 roku i "Nero", z października 2003 roku. Pierwsza z nich jest kompilacją zawierającą dwa osobne krążki CD, zatytułowane "Past" i "El". "Pastel" zawiera zarówno pliki mp3, jak i prezentację multimedialną, zdjęcia oraz materiał wideo. Natomiast "Nero" przyniósł bardzo mroczną wizję muzyki, która niekiedy nawet oscylowała wokół black metalu. Ponownie płyta została doceniona przez krytyków muzycznych, zdobywając wyróżnienia w pismach "Teraz Rock" i "Metal Hammer". Ponadto materiał był promowany na trasie koncertowej Dark Stars Festival. Poza Closterkeller wystąpili: Moonlight, Delight, Sacriversum i StrommoussHeld. 

W 2008 roku zespół obchodził 20-lecie działalności. Z tej okazji odbyła się trasa koncertowa, na której zaprezentowano w kolejności chronologicznej utwory z całego dorobku kapeli. Ponadto pojawiły się premierowe nagrania, które znajdą się na płycie, nad którą zespół pracuje. - Cały materiał demo mamy już dość dawno zrobiony i wszystko utknęło na etapie miksów, oznajmiła Anja w wywiadzie dla "Dark Planet". - Ale nie żeby działo się coś złego, nie! Po prostu jakoś tak nam się to życie poukładało, że zabrakło wszystkim naraz czasu. 

Poza albumami studyjnymi, zespół ma na koncie trzy płyty koncertowe: "Koncert 97" stanowiący zapis występu z Rzeszowa i Lublina, który ukazał się w 1997 roku. Rok później w ramach obchodów dziesięciolecia, grupa nagrała koncert, który odbył się w ramach Castle Party Festival w Bolkowie. Zapis ukazał się pod nazwą "Bronze". A w 2000 roku ukazał się zapis koncertu akustycznego ze studia imienia Agnieszki Osieckiej, w Trójce, zatytułowany "Fin De Siecle". 

Na przestrzeni ponad 20 lat działalności, przez Closterkeller przewinęło się ponad dwudziestu muzyków. Anja Orthodox jest jedynym członkiem, który jest w zespole od samego początku. W 2009 roku w skład formacji wchodzili: Michał Rollinger - instrumenty klawiszowe, Krzysztof Najman - gitara basowa, Mariusz Kumala - gitara oraz Janusz Jastrzębowski - perkusja.

CLOSTERKELLER to czołowy przedstawiciel nurtu tzw. "klimatycznego" rocka na polskiej scenie. Rozpoczynali w 1988 roku, grając ciężką muzykę spod znaku brytyjskiej nowej fali. 

Liderką zespołu jest Anja Orthodox - jedna z czołowych, polskich wokalistek rockowych, obdarzona charakterystycznym głosem, charyzmą i manierą wokalną, która uczyniła z niej wzorzec do naśladowania dla wielu młodych wokalistek rockowych. Teksty Anji - mroczna i pełna metafor poezja stanowią także bardzo ważny atut zespołu Closterkeller. 

W ciągu lat swojej kariery zespół zyskał miano kultowej formacji sceny polskiej. Grono słuchaczy Closterkeller jest bardzo szerokie. Są lubiani zarówno przez starszych jak i młodszych, na koncerty przychodzi młodzież rekrutująca się zarówno ze środowisk tzw. metalowych, jak i gotyckich, rockowych aż do słuchaczy muzyki pop. Bierze się to niewątpliwie z dużej różnorodności stylistycznej utworów zespołu. Od czasów debiutu muzyka grupy przeszła ewolucję od chorych, zimnofalowych brzmień, poprzez flirt z ciężkim metalem do psychodelicznego, nieco "zakręconego" pop-rocka z elementami gotyku. 

Mimo tej różnorodności Closterkeller posiada swój własny, łatwo rozpoznawalny, charakterystyczny styl i jest zespołem wyróżniającym się od innych w pierwszej lidze polskiego rocka. Od wielu lat niezmiennie plasują się w czołówce najpopularniejszych zespołów rockowych pomimo, że grają muzykę nieco trudniejszą i bardziej ambitną, a ich najmocniejszą stroną są specyficzne ciężkie i mistyczne utwory.