Życiorys Patricia Kaas biografia

Patricia Kaas urodziła się 5 grudnia 1966 roku w Forbach we Francji, w pobliżu granicy z Niemcami. Jest najmłodszą z siedmiorga dzieci Niemki Irmgard i Francuza Josepha. W domu mówiono głównie po niemiecku, dlatego do szóstego roku życia Patricia Kaas posługiwała się tylko tym językiem. Francuskiego nauczyła się dopiero, gdy poszła do szkoły.

Od najmłodszych lat interesowała się "dorosłą" muzyką. Jej idolem był Claude Francois. Zamiast bawić się z rówieśnikami, wolała spędzać czas w samotności, słuchając ulubionych piosenek. Uwielbiała też śpiewać. Matka szybko dostrzegła jej wokalny talent i niezwykłą barwę głosu. Postanowiła wesprzeć córkę i zadbać o to, aby rozwijała swoje umiejętności. To dzięki niej Patricia brała udział w licznych konkursach wokalnych i mogła skupić się na muzyce bardziej niż na szkole. Irmgard w młodości marzyła o karierze aktorki, pasja córki była więc poniekąd spełnieniem jej artystycznych ambicji. 

Patricia zaczęła występować przed publicznością w wieku ośmiu lat. Jako nastolatka przez siedem lat śpiewała w kabarecie "Rumpelkammer" w niemieckim mieście Saarbrucken. W 1985 roku 19-letnią Patricię usłyszeli kompozytor Francois Bernheim i aktor Gerard Depardieu. Obaj byli pod wielkim wrażeniem niskiego głosu wokalistki, który kojarzył się z Marleną Dietrich. Bernheim skomponował dla niej utwór "Jealouse". Tekst napisała żona Gerarda Depardieu, Elizabeth, a sam aktor był producentem singla. 

Na prawdziwy sukces Patricia musiała jednak poczekać do 1987 roku, kiedy nagrała swój drugi singel, "Madmoiselle chante le blues". Piosenka skomponowana przez Didiera Barbeliviena stała się hitem, mimo że początkowo stacje radiowe nie chciały jej prezentować. Wydany rok później debiutancki album "Madmoiselle chante..." w ciągu trzech tygodni pokrył się platyną we Francji, świetnie sprzedawał się również w Belgii, Szwajcarii i Kanadzie. 

Przełomem w karierze i w życiu Patricii była trzecia płyta, "Je te dis vous", na której pojawiły się trzy piosenki zaśpiewane po angielsku (w tym "It's a Man's World" z repertuaru Jamesa Browna) i jedna po niemiecku. Artystka długo i starannie dobierała przygotowane dla niej utwory, po raz pierwszy była też współautorką aranżacji. Album, podobnie zresztą jak dwa poprzednie, rozszedł się w nakładzie miliona egzemplarzy. Patricia stała się światową gwiazdą i została okrzyknięta muzycznym ambasadorem Francji. Wystąpiła w Ameryce, Europie, Australii oraz w krajach azjatyckich, m.in. w Kambodży, Tajlandii i w Wietnamie (jako pierwszy zachodni artysta po wojnie). 

Patricia dojrzała nie tylko muzycznie, ale przede wszystkim emocjonalnie. Dotąd skromna, nieśmiała dziewczyna zmieniła się w pewną siebie, uwodzicielską kobietę, świadomą swojego seksapilu (do tego stopnia, że w wideoklipie "Il me dit que je suis belle", promującym kolejną płytę, wystąpiła nago). Podczas koncertów podchodziła do publiczności i prosiła do tańca wybranego mężczyznę, śpiewała też piosenkę Marylin Monroe "I Wanna Be Loved By You". Brytyjski dziennik "The Times" nazwał ją nawet francuską Madonną. 

Podczas trasy promującej "Je te dis vous" koncerty Patricii otwierał belgijski muzyk Philippe Bergman. Patricia i Philippe zakochali się w sobie i po zakończeniu tournee zamieszkali razem w Paryżu. Para rozstała się w 1999 roku. Wtedy wokalistka przeprowadziła się do Zurichu w Szwajcarii. 

Kolejny album, "Dans ma chair" z 1997 roku, Patricia zadedykowała swoim nieżyjącym już rodzicom (ojciec zmarł rok wcześniej, matka w 1989 roku). Płyta zawierała bardziej nowoczesną muzykę. Znalazły się na niej wprawdzie - podobnie jak na poprzednich wydawnictwach - elementy jazzu i soulu, wszystko podane było jednak w bardziej popowych, tanecznych aranżacjach. Zmianom muzycznym towarzyszyła kolejna zmiana wyglądu artystki (długie, proste włosy, zafarbowane na jasny blond). 

W 1995 roku Patricia nagrała piosenki do filmów "Nędznicy" w reżyserii Claude'a Leloucha i "Niewinne kłamstwa" Patricka Dewolfa. Miała też zagrać główną rolę w filmie o Marlenie Dietrich, jednak z powodu braku funduszy reżyser Stanley Donen musiał z rezygnować z realizacji tego projektu. Jako aktorka Kaas zadebiutowała w 2001 roku. Zagrała wtedy rolę wokalistki jazzowej w filmie Leloucha "Piano Bar" (znanym również pod tytułem "And Now... Ladies And Gentlemen") u boku Jeremy'ego Ironsa. Film nie odniósł sukcesu, w przeciwieństwie do albumu Patricii o tym samym tytule (choć nie był to sukces na miarę poprzednich płyt, sprzedawanych w milionach egzemplarzy). Znalazły się na nim głównie anglojęzyczne wersje francuskich standardów z repertuaru Edith Piaf, Charlesa Aznavoura, Gilberta Becauda i Jacquesa Brela. 

Kolejnym zaskoczeniem był album "Sexe fort" ("Silna płeć"), który w przeciwieństwie do poprzednika, łagodnego "Piano Bar", zaskakiwał niemalże rockową dynamiką. Patricia jawi się na nim jako silna, niezależna kobieta. Wystarczy spojrzeć na tytuły niektórych utworów, żeby się przekonać, kto w jej mniemaniu stanowi tytułową silną płeć: "C´est les femmes qui mènent la danse" - "To kobiety rządzą światem" czy "Où sont les hommes" - "Gdzie są mężczyźni". 

Patricia Kaas występowała na jednej scenie z Luciano Pavarottim (na koncercie Pavarotti and Friends we Włoszech w 1992) i Placido Domingo (na świątecznym koncercie w Wiedniu w 1998). Brała również udział w wielu charytatywnych przedsięwzięciach. Największym z nich był koncert Michael Jackson & Friends, z którego dochód zasilił fundusze organizacji dobroczynnych, takich jak Czerwony Krzyż, UNESCO i Nelson Mandela Children's Found. 

Oprócz albumów studyjnych Patricia ma na koncie kilka płyt koncertowych. Niemal po każdej trasie pojawia się album z zapisem występu. 

Artystka kilkakrotnie odwiedzała Polskę. W 2003 roku zaśpiewała na Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu, a w 2004 była jedną z gwiazd festiwalu w Sopocie. 

W listopadzie 2008 roku ukazał się album "Kabaret". Pochodzący z niego utwór "Et s´il fallait le faire" został zakwalifikowany do finału 54. Konkursu Piosenki Eurowizji w Moskwie.