Scars on Broadway – świetny początek

Po solowej płycie wokalisty grupy System of a Down przyszła pora na album gitarzysty – Darona Malakiana. Serj Tankian w dużej mierze powielił dokonania swojej macierzystej grupy, natomiast Malakian nagrał płytę lżejszą, bardziej melodyjną i…lepszą.

W 2006 roku muzycy System of a Down podjęli decyzję o zawieszeniu działalności jako zespół i skupieniu się na solowych projektach. Najpierw światło dzienne ujrzał solowy album wokalisty pt. Elect the Dead. Rok później nowy projekt gitarzysty i perkusisty nazwany Scars on Broadway wydał swój debiutancki krążek. Daron Malakian odpowiedzialny za większość kompozycji postanowił nagrać album inny niż to, co tworzył w SOAD.

Pierwsze, co zauważamy to fakt, że muzyka stała się lżejsza i bardziej melodyjna, a zamiast charakterystycznego skandowania dostajemy tradycyjne, czyste wokale. Oczywiście pojawiają się fragmenty mocniejsze(Exploding/Reloading czy Stoner Hate). Malakianowi zdarza się również zaśpiewać ostrzej(Cute Machines) czy naśladować skandowanie Tankiana(Stoner Hate) ale większość utworów została zaśpiewana, a nie wykrzyczana. Zmiana nastąpiła również w warstwie tekstowej. Polityczne inklinacje zeszły na dalszy plan, a zamiast nich pojawiły się wypowiedzi utrzymane w konwencji sex, drugs & rock’n’roll(np.Chemicals). Poważniejsze tematy zostały zmarginalizowane, jednak w kilku utworach możemy usłyszeć odniesienia do wojny w Iraku(Babylon), do głodu na świecie(World Long Gone), czy globalnego ocieplenia(3005).

Większość utworów skonstruowana jest w myśl zasady zwrotka-refren i właściwie każdy z nich nadawałby się na singiel. Mogłoby się wydawać, że zmiany, które do swojej muzyki wprowadził Malakian wpłyną na nią negatywnie, że stanie się bardziej melodyjna i mniej ambitna. Nic bardziej mylnego, melodia właśnie jest najmocniejszym punktem tej płyty. Zarówno w warstwie wokalnej jak i muzycznej. Mimo, że gitary nie brzmią tak ostro jak w System of a Down to jednak dalej mamy do czynienia z zespołem rockowym, grającym bardzo szybko i energetycznie. Malakian w wywiadach wśród swoich inspiracji wymieniał Davida Bowiego, Roxy Music oraz …wszelkie ciężkie odmiany współczesnego metalu. O ile nawiązań do Bowiego trudno się doszukać to cięższe brzmienia są słyszalne(Chemicals, They Say) W utworze Enemy znalazło się również miejsce na trochę ormiańskiego folka.

Album, jako całość jest bardzo równy i trudno doszukać się na nim jakiś słabszych momentów. Dawno nie było tak dobrej, prostej, a zarazem nowoczesnej, rock’n’rollowej płyty. Wydaje się, że rezygnacja z nagrywania pod szyldem System of a Down wyszła fanom na dobre, bo z jednego rewelacyjnego projektu powstały dwa równie dobre. A przed nami jeszcze solowy debiut basisty, którego możemy spodziewać się na początku przyszłego roku

Krzysztof Sokalla