Radiohead A Moon Shaped Pool Album muzyczny - utwory, teksty piosenek, teledyski

W 1997 roku Radiohead trwale zdefiniowali muzyczne trendy współczesnego rocka nagrywając genialny album „OK. Computer”.

Po redefinicji brit popu, przyszedł czas na wyprzedzenie całej muzycznej sceny eksperymentalnym i niesamowicie nowatorskim dziełem "Kid A" (2000). Od tego czasu zespół Thoma Yorke’a eksploruje własny, muzyczny świat, eksperymentując z muzyczną formą i ze sposobem promocji albumów, które zaczęły ukazywać się niezapowiedziane, bez trawiącej współczesną muzykę nachalnej promocji. Tym samym muzycznym tropem podąża ich krążek "A Moon Shaped Pool".

Płyta promowana znakomitymi singlami "Burn the Witch" oraz "Daydreaming" to po prostu dalszy etap muzycznej tranzycji Radiohead, którzy dziś absolutnie nic nie muszą nikomu udowadniać, albowiem są klasą sami w sobie.

"A Moon Shaped Pool" nazwać można ich najcichszym albumem, zakorzenionym w niemalże soundtrackowym rozmachu niezapomnianego „Pyramid Song”. Album zaskakuje dopieszczonymi z pietyzmem aranżacjami, nad którymi prym często wiodą instrumenty smyczkowe. Ów stan rzeczy zdaje się wynikać z filmowych inklinacji Jonny’ego Greenwooda, który na swoim koncie ma współpracę z Krzysztofem Pendereckim („Threnody for the Victims of Hiroshima” Nonesuch 2012).
London Contemporary Orchestra w znakomity sposób uskrzydla formułę grania Radiohead, dodając jej głębi i polotu w niemalże progresywnym ujęciu („The Numbers”, „Burn the Witch” to tylko dwa najprostsze przykłady).
'Burn The Witch'

Album przynosi również minimalistyczne, krautrockowo pobrzmiewające inklinacje - "Ful Stop". Zaskakuje folkowymi partiami gitar w psychodelicznym "Desert Island Disk". Wybornie konkluduje nastrojowe partie pianina, z wyrazistym, pobrzmiewającym w stylu Atoms for Peace rytmem w "Identikit", by w końcu ukoić zmysły oniryczną balladą „Glass Eyes”.

Na „A Moon Shaped Pool” rozmach spotyka się z brzmieniowym luzem, a minimalizm z niebywałą przestrzenią. Dzięki temu muzyka Radiohead wymyka się poczuciu przesytu udzielającego się słuchaczom ich ostatnich dzieł, stając się kolejnym punktem odniesienia dla zespołów na muzycznej mapie teraźniejszości.